Bij verhalen waarvan je het einde al kent, heb je meer aandacht voor wat er onderweg gebeurt. Zo ook in de documentaire All I Can Say, waarin je een intiem inkijkje krijgt in het leven van Shannon Hoon.
Misschien dat de naam geen belletje bij je doet rinkelen, maar je bent zeker bekend met zijn muziek. Met het nummer No Rain scoort Hoon met zijn band Blind Melon in 1992 een wereldhit. Dit komt mede door de mooie videoclip met het bijenmeisje. Dit alles lijkt een goed uitgangspunt voor een glansrijke carrière, maar helaas loopt het in werkelijkheid anders.
In 1995 overlijdt Shannon Hoon aan een overdosis cocaïne. Dat is een maand na zijn 28ste verjaardag, dus hij komt net niet in aanmerking voor de beruchte club van 27. Zijn levensverhaal vertoont echter heel veel overeenkomsten met de leden van deze club. Er zijn successen, vriendschappen, tegenslagen en verslavingen.
Camera
Bijzonder hierbij is dat Shannon Hoon al deze belevenissen filmde met een Hi8-camera, die hij bijna altijd bij zich had. Het enorme archief van 200 uur aan videobeelden is door regisseur Danny Clinch met hulp van Taryn Gould en Colleen Hennessy teruggebracht naar een documentaire van iets meer dan anderhalf uur. All I Can Say bestaat uit alleen maar beelden die door Hoon zijn gemaakt. Hierdoor komen de beelden rauw en authentiek over. Je bent echt deelgenoot van het leven van een rockster die worstelde met verschillende demonen, maar er is natuurlijk ook ruimte voor muziek.
Het verhaal verloopt eigenlijk op een klassieke manier. Dankzij de vriendschap van Shannon Hoon met Axl Rose regelt Hoon een platendeal bij een groot label en door de hit No Rain lijkt niets het succes in de weg te staan. De band mag op tournee, met onder andere Neil Young. Toch gaat het ergens mis.
Jaren 90
Naast de beelden van een jonge band die het voor de wind gaat, zien we ook dat Shannon Hoon een probleem heeft met autoriteit en gevoelig is voor verslavingen. Als je met dat in het achterhoofd naar de teksten van de liedjes luistert, heb je al gauw door dat dit een explosief mengsel is. Naast een tragisch persoonlijk verhaal is de film ook een prachtig tijdsbeeld van de jaren 90. We zien de populariteit van de alternatieve muziek en de grunge en de tijd dat MTV nog kon bepalen welke nummers hits werden.
All I Can Say ging in premiere op het IDFA en is tijdens het festival nog meerdere keren te zien.