Recensie: Moonlight

scene uit de film Moonlight

Chiron is een buitenbeentje. In de eerste scène waarin hij in beeld komt, zit een groep jongens hem achterna. Ze zijn uit op een pak slaag, maar Chiron heeft veel ervaring met pestkoppen en kent alle vluchtroutes in de buurt.

Hij schuilt in een leegstaand drugspand, waar hij uren later de drugsdealer Juan ontmoet. Tussen de twee ontstaat een bijzondere vriendschap. Het huis van Juan en zijn vriendin Teresa (een prachtige rol van zangeres Janelle Monáe) is altijd een baken van rust en veiligheid voor Chiron (of Little zoals de meeste mensen hem noemen). Daarbuiten is de wereld keihard. Op school is hij het vaste slachtoffer van pesterijen en zelfs knokpartijen. Thuis is het ook niet veel beter, want daar worstelt zijn moeder met een drugsverslaving. Gelukkig is er naast Juan nog 1 andere vriend: Kevin.

Oude gevoelens

Regisseur Barry Jenkins verdeelde het levensverhaal van Chiron in drie stukken, die elk een belangrijke levensfase vertegenwoordigen. In het tweede deel is Chiron een puber, die meer en meer op zichzelf is aangewezen. Tot hij besluit om voor zichzelf op te komen. Het is ook het deel waarin hij kennis maakt met liefde op zowel mentaal en fysiek vlak. Een liefde die in de omgeving waarin Chiron opgroeit zwaar taboe is en als het ware niet bestaat. In deel 3 is Chiron volwassen en lijkt hij een totaal andere man te zijn geworden, maar diep van binnen sluimeren oude gevoelens. Eén telefoontje is genoeg om deze weer tot leven te wekken.

Barry Jenkins heeft een film gemaakt met universele thema’s, maar dan op een bijzondere manier verpakt. Taboes maakt hij bespreekbaar door ze gewoon te laten gebeuren en zo de kijker deelgenoot te maken. In Moonlight laat de regisseur zien dat vooroordelen vaak niet kloppen. Hij doet dat niet alleen met de thema’s die hij voor deze film koos, maar ook door de manier waarop hij dit prachtige verhaal vertelt. Bijvoorbeeld door het gebruik van klassieke muziek in de film, luister maar eens naar de prachtige soundtrack van componist Nicholas Britell, of door subtiele verwijzingen als klassieke Japanse kunstwerken aan de muren van de huizen van de hoofdpersonen.

Moonlight is op meerdere manieren bijzonder. Het zou zomaar de grote verrassing tijdens de Oscars kunnen zijn.