Als men praat over Scandinavische bands komen vaak de namen van de Raveonettes, HIM en andere namen voorbij, die een bepaalde duisternis over zich heen hebben hangen en allesbehalve lichtvoetige popmuziek maken. Treefight for sunlight is een band opgericht door vier jeugdvrienden uit Kopenhagen en ze weten zich prima te onderscheiden van hun collegamuzikanten uit dezelfde regionen van Europa.
Of ze daarmee een originele band zijn is een volgende, want hun eerste gelijknamige album (met als ondertiel: A collection of vibrations for the soul), lijkt in de traditie geschreven van de muziek van MGMT. Treefight for sunlight brengt een frisse, lichtvoetige en drukke popplaat waar fans van zowel de Beach Boys als Animal Collective een goeie aan zullen hebben.
Tambourhinoceros
Treefight for sunlight brachten hun album al eerder uit in 2010 op hun oorspronkelijke Deense label, Tambourhinoceros, maar verpakte het in een nieuw hoesje en bracht het in 2011 voor de tweede maal uit bij Bella Union. Na een release van wat singles (What became of you and I, Facing the sun) en wat radio-aandacht begon de band langzaam bekender te worden in bredere kringen. Nu de grote storm rond MGMT alweer wat gekalmeerd lijkt te zijn, is het nog maar de vraag hoe het album van deze Denen ontvangen gaat worden.
Psychedelische pop
De harmonieuze opening van de plaat (Dream before sleep) brengt ons al gelijk blauwe luchten en zonneschijn. De drie zangers (en dat is het minimale) zingen lieflijke melodieën en de overgang naar het volgende nummer brengt ons in een sfeertje wat veel aan Animal Collective doet denken. Bombastische geluiden, meerstemmige zang en piano’s zijn de elementen die Treefight for sunlight op de rest van de cd terug zal laten keren en laten zien dat ze op die manier heel mooi gepolijste popsongs ten gehore kunnen brengen.
Zomer voert boventoon
De piano en gitaar zorgen samen voor een psychedelische sfeer, die niet alleen de Beach Boys in gedachten oproept, maar enkele keren zelfs de Brian Jonestown Massacre weet te weerspiegelen; vooral in de Tambourhinoceros Jam, een kort muzikaal verhaal waarin de blije en zomerse toon van de cd heel even overslaat in een grimmig en mysterieus hoorspel. De opvolgende plaat, Riddles in Rhymes, laat daar echter niets van over: marcherende drums en zomerse melodieen laten niets meer van het grimmige over en het album pakt de draad weer op waar ze deze heeft laten liggen.
Akoestische MGMT
Treefight for sunlight kan zowel als old-skool als nu-psychedelica bestempeld worden. Het komt echter het dichst in de buurt van een variant van de akoestische MGMT. Hoe flauw het ook is om deze band tussen zoveel andere bekende namen te scharen, het is bij deze band volledig terecht: ze brengen niets nieuws, alles wat we van ze horen hebben we ooit in een verder of recenter verleden wel voorbij horen komen. Maar dat betekent niet dat ze geen fijne muziek kunnen maken. The universe is a woman, Rain Air en de allereerste single What became of you and I zijn waardevolle weerspiegelingen van wat deze band allemaal te bieden heeft. In ieder geval op dit album.
Dat de plaat eindigt met een nummer getiteld Time Strechter is op verschillende manieren op te vatten. Het is zeker een vorm van tijd rekken in de zin dat het nummer niets nieuw oplevert en zeker geen continenten doet verschuiven. Daarnaast is het gewoon een hele kalme track die alle vrolijkheid en drukte (Tambourhinoceros uitgezonderd) een plekje in de hersenpan geeft door een gepaste cooling down te vormen.
Time Stretcher
Treefight for Sunlight is een band waar we ongetwijfeld nog meer van gaan horen, juist vooral nu iedereen wekenlange griep en snijdende winterkou volledig zat is. Time Stretcher brengt verschillende beloftes met zich mee. Voor degenen die het hele album lang hebben genoten zal dit nummer als een open einde klinken, wat de luisteraar naar een vervolg doet verlangen. Voor degenen die tijdens het beluisteren hun was hebben gedaan, de wantoestanden in Egypte op tv hebben gevolgd en het eigenlijk niets boeiends vinden, had het album ook een nummer eerder kunnen eindigen.
Deze vier Deense jeugdvrienden bewijzen dat ze mooie popnummers kunnen maken, passend in een bepaald patroon. Begin, midden en afsluiting zijn perfect gestructureerd en ondanks het feit dat deze band niets nieuws brengt, wordt dit alles gerechtvaardigd doordat we in een samenleving wonen waarin hokjes-denken wordt getolereerd en kopieën op alle mogelijke gebieden zonder meer worden geaccepteerd.