De Derde Symfonie van de Poolse componist Henryk Górecki is één van de indrukwekkendste klassieke stukken uit de 20ste eeuw. Saxofonist Colin Stetson bracht dit jaar een album uit met een geheel eigen interpretatie van de symfonie. Deze versie bracht hij live in het Amsterdamse Muziekgebouw aan het IJ.
De belangrijkste verschillen die Colin Stetson aanbracht waren geen aangepaste arrangementen, maar het gebruik van andere instrumenten dan die je in een klassiek orkest ziet. Zelf speelt hij saxofoon, waaronder een indrukwekkend grote bassaxofoon. Verder bestaat het ensemble dat Sorrow speelde uit een drummer, 2 gitaristen, 3 strijkers, 2 blazers en 2 toetsenisten. Megan Stetson, de zus van Colin, neemt de zangpartijen voor haar rekening. Deze zijn precies hetzelfde als in het originele stuk van Górecki.
Het zijn de andere instrumenten die zorgen dat de symfonie in handen van Colin Stetson herkenbaar blijft, maar toch heel anders aanvoelt. Normaal gesproken is deze 3de symfonie een stuk dat ik luister om lekker bij weg te dromen. De intense treurigheid van de compositie en vooral de zang is van een indrukwekkende schoonheid. Bij Colin Stetson is een deel van de treurigheid vervangen door ingetogen woede. Deze 3de symfonie gaat immers om verlies en om verlies kun je niet alleen verdrietig zijn, maar ook boos worden.
Extreme metal
Live kwam dat een paar keer heel mooi tot uiting, sterker nog dan op het album Sorrow. Een goed voorbeeld daarvan is het slot van het eerste deel. Na een lange opbouw verschijnt de sopraan op het podium om een Poolse klaagzang uit de 15de eeuw te zingen. Aan het einde van dit deel vallen plots de elektrische gitaren in en speelt de drummer woeste drumblasts, die rechtstreeks uit de black metal komen. Deze brute verwijzingen naar Stetson’s liefde voor extreme metal waren voor mij het hoogtepunt van de uitvoering. Niet iedereen in de zaal zal genoten hebben van deze heftige passages, maar persoonlijk vond ik het geniaal.
Colin Stetson heeft zijn liefde voor het originele werk van Henryk Górecki heel knap vertaald naar een versie die je nog meer bij de keel grijpt. Live durfde hij de registers nog verder open te trekken om zo van de symfonie een wild en en intens muziekstuk te maken. Indrukwekkend!