Laten we maar meteen met de deur in huis vallen: Queen Of Denmark van John Grant is de mooiste plaat die we dit jaar gehoord hebben. Waarom? Dat gaan we proberen uit te leggen.
We waren al grote fan van The Czars, de band waar John Grant zanger van was. Helaas bleef, ondanks goede kritieken, commercieel succes uit. Grant besloot radicaal te breken met zijn verleden, vertrok van Denver naar New York, waar hij ging studeren en waar hij zijn geld verdiende als ober. Totdat hij in aanraking kwam met de band Midlake (ook een grote favoriet van ons). Om een lang verhaal kort te maken: ze doken gezamenlijk de studio in met dit album als resultaat. En terwijl, eerlijk is eerlijk, het laatste album van Midlake nogal tegenvalt, is Queen Of Denmark juist een spannende, intrigerende plaat geworden.
Jaren 70
Waar dat aan ligt? Om eerst maar eens over de muziek te beginnen: deze plaat klinkt lichtvoetig en zit vol verwijzingen naar softrock uit de jaren 70. Misschien niet de allerhipste muziek heden ten dage, maar de lekker lullige manier hoe de drums ingezet worden in Where Dreams Go To. Die hoor je tegenwoordig alleen nog maar in de Top 2000. Zelf noemt Grant bands als Supertramp, Abba, Nazareth en Judas Priest als invloeden, maar wie goed naar het album luistert hoort vooral Elton John (niet die van de Lion King, maar de Elton John uit begin jaren 70). Luister maar eens naar Chicken Bones. Midlake blijkt de perfecte begeleidingsband te zijn voor dit geluid. De arrangementen komen ook behoorlijk overeen met die op The Trails Of Van Occupanther.
Beroerde schooltijd
Queen Of Denmark krijgt vervolgens nog extra kracht door de teksten van John Grant. Op het album schrijft hij alle frustaties uit zijn leven van zich af en dat zijn er nogal wat. Dit levert niet alleen maar kommer en kwel op, want hij weet het met het nodige cynisme te verpakken. In het nummer Sigourney Weaver omschrijft hij zijn beroerde schooltijd in Michigan als “I feel just like Sigourney Weaver, when she had to kill to aliens”. Dat klinkt lichtvoetig, maar wie de bijbehorende filmscènes voor de geest haalt weet beter.
Het scherpst is hij in JC Hates Faggots, dat als je niet beter weet, zomaar als lijflied van een ultraconservatieve groepering zou kunnen dienen. Ware het niet dat John Grant zelf homoseksueel is en het lied schreef over het opgroeien in een streng religieuze familie. De openhartigheid is blijkbaar een goede therapie. Het levert in ieder geval de meest spannende en intrigerende plaat van 2010 tot nu toe op.