De ultrakorte recensie van J.J. Abrams’ nieuwe film SUPER 8? “E.T. on steroids.” Maar aangezien het nogal makkelijk zou zijn om het daar bij te laten, wijden we er hieronder nog wat meer woorden aan.
De omschrijving klopt in wezen ook niet, omdat het suggereert dat Abrams alle sterke (en wellicht zwakke) punten van Steven Spielberg’s klassieker uit 1982 nóg sterker heeft weten te maken; dat is niet het geval. Zijn esthetiek laat zich hier het beste omschrijven als “80s Spielberg meets Michael Bay”: enorm, bombastisch (en oorverdovend – serieus!) spektakel, gecombineerd met een klein, menselijk verhaal.
Laten we één ding voorop stellen: SUPER 8 dankt zijn volledige bestaansrecht aan het werk dat Spielberg eind jaren ’70 en begin jaren ’80 maakte: JAWS, CLOSE ENCOUNTERS OF THE THIRD KIND en dus met name E.T. Die film was destijds bijzonder, omdat het een relatief kleine, intieme film was, gericht op kinderen, die uitgroeide tot een enorm succesvol, wereldwijd fenomeen. De vraag is of dat in het huidige, “meer-is-meer” blockbuster-klimaat nog mogelijk is. Abrams is duidelijk nostalgisch naar die meer onschuldige tijden, en heeft met SUPER 8 dan ook onomwonden de bedoeling gehad om een hommage te brengen aan het werk van de bebaarde meester – die de film op zijn beurt weer produceerde.
Maar Abrams lijkt ook bang te zijn geweest dat SUPER 8 het niet zou redden met een klein, intiem verhaal – over een groepje vrienden die tijdens de zomervakantie een zombiefilm maken met een Super 8 camera – dus heeft hij het nodig gevonden om de film regelmatig te “onderbreken” voor fraai in beeld gebracht, maar flink agressief blockbuster-bombast. En dat is eigenlijk jammer.
Duivelskunstenaar
In interviews vertelde Abrams dat hij oorspronkelijk twee verschillende ideeën voor films had: één over de jonge vrienden die een film maken, en één over buitenaardse wezens die de aarde aanvallen. Uiteindelijk besloot hij de plots te combineren. De balans is vrij aardig gelukt, maar helaas rammelt het plot van de film behoorlijk. Nu heeft Abrams eerder al bewezen dat hij wat dat aangaat een soort duivelskunstenaar is: zijn STAR TREK ‘reboot’ uit 2009 had ook een script dat vol gaten zat, maar toch wist hij er een extreem vermakelijke avonturenfilm van te brouwen.
Ook nu is het hem gelukt om een aangenaam wegkijkende film te maken – een die weliswaar, als je er even langer over nadenkt, plotmatig eigenlijk helemaal geen hout snijdt, met name als het gaat om de emotionele “payoff” gaat. De film streeft naar een catharsis voor jonge hoofdpersoon Joe (gespeeld door innemende debutant Joel Courtney) en wil deze – bijna krampachtig – laten lijken op die van Elliot uit E.T., maar de emoties voelen niet verdiend; ze lijken er door Abrams “opgeplakt” te zijn, omdat ze in Spielberg’s film zo goed werkten. Maar hij had zich moeten realiseren dat hij in feite een heel ander verhaal vertelt en zijn eigen weg moeten inslaan. Wat SUPER 8 nu eigenlijk precies wil zeggen blijft onduidelijk. Ook is het jammer dat het enige meisje in de film, die onwaarschijnlijk goed wordt neergezet door ster-in-wording Elle Fanning (SOMEWHERE), eigenlijk een veel interessanter karakter is, maar uiteindelijk voornamelijk dient als ‘damsel in distress.’ Het was veel gedurfder van Abrams geweest om van haar de hoofdpersoon te maken.
Period pieces
Ook rijst de vraag waarom de film zich persé in 1979 af moet spelen. De praktische reden is natuurlijk dat een film die SUPER 8 heet zich moeilijk in de huidige tijd kan afspelen, al was het maar omdat de titel “HIPSTAMATIC” nogal suf zou zijn. Maar buiten een plotmatige reden is er thematisch eigenlijk geen echte aanleiding. Sommigen hebben deze film dan ook afgedaan als “nostalgie-porno” – en ergens zit daar wel wat in; E.T. en THE GOONIES waren destijds tenslotte geen “period pieces”, maar speelden zich gewoon in de tegenwoordige tijd af. SUPER 8 lijkt zich meer te richten op jonge, in de jaren ’80 opgegroeide vaders en moeders dan op hun kinderen.
Ondanks alle bezwaren is SUPER 8 het meer dan waard om bekeken te worden (zeker als de nostalgie-factor voor jou juist een pré is): de cast van grotendeels onbekende kinderen is subliem en de film ziet er geweldig uit. En nog één laatste tip: blijf tijdens de aftiteling zitten voor het échte hoogtepunt!