Op een zonnige dag treffen we Treefight for sunlight in een mooi plantsoen in Amsterdam. De jongen uit Kopenhagen zijn druk bezig hun gelijknamige debuutalbum te promoten en vooral op zonnige dagen zoals deze moet dat niet al te vervelend werk zijn. Het was een bijzonder gezellige ontmoeting en daarnaast ook nog eens informatief. De jongens vertellen over hun nieuwe album, de welvaart in Kopenhagen en zanglessen.
Wat kunnen jullie vertellen over jullie achtergrond? Kennen jullie elkaar van school? En hebben jullie al eerder in bands gespeeld? What’s the story?
Drie van ons kennen elkaar al van de hogere school en we hebben ook tien jaar lang samen gespeeld in een andere band. Later is Niels (toetsenist) erbij gekomen en de formatie zoals die nu is bestaat zo´n drie en een half jaar. Dat is tegelijk ook de periode dat we aan de nummers van ons album hebben zitten werken.
Wat is er nou zo bijzonder aan de Scandinavische muziek-scene? Er komen zoveel (succesvolle) bands vandaan: wat maakt de bodem in de noorderlijke landen daar zo geschikt voor?
Wat er zo speciaal is aan de scene weten we niet, “Maybe we’re a bit bored”. Het is overigens ook zo dat de gemiddelde levensstandaard redelijk hoog is en mensen hebben er gewoon geen moeite mee om bijvoorbeeld aan instrumenten te komen. Dat vergemakkelijkt al een hele hoop dingen. Er komen veel succesvolle bands vandaan, maar het geheim erachter weten we niet.
In een interview hebben jullie verteld dat de plaat zoals deze nu is uitgebracht eigenlijk anders is dan jullie oorspronkelijk hadden bedacht? In wat voor opzicht bedoelen jullie dat?
Het oorspronkelijke idee was om een volledig akoestische plaat te maken, maar al makende stuit je telkens op bepaalde dingen en besluit je het ene weg te laten en het andere juist meer toe te voegen. We wilden aan het begin geen electronica erbij betrekken, maar na het uitproberen en oefenen hebben we er toch voor gekozen om alle instrumenten die we hadden erbij te betrekken. Met muziek maken gaat het altijd zo: je begint met één idee, maar langzamerhand verandert alles. Uiteindelijk zijn we heel erg tevreden.
Wat gelijk opvalt is dat jullie ongelooflijk veel tijd hebben moeten steken in de zang. Jullie zingen allemaal op de cd, over alle nummers verspreid. Heeft het lang geduurd voordat jullie zo getraind waren om bijna als een koor te kunnen zingen?
De meeste tijd hebben we besteed aan het oefenen voor de zang inderdaad: zo’n zes maanden hebben we er training voor gehad en dat was echt lastig werk af en toe. Het vergt zoveel training en vooral om dat live over te brengen is moeilijk. Daar vreesden we in het begin ook het meeste voor. Eerst was Morten een soort van leadzanger en toen zijn we alleemaal een deel gaan zingen. Wat het vooral lastig maakte is het feit dat geen van ons een echte achtergrond als zanger heeft (bv. singer-song writer of iets in die geest). Het was nieuw voor ons allemaal, maar het harde werk is het meer dan waard geweest.
Toen we de zangtraining achter de rug hadden kwam nog het moeilijkste gedeelte: voor de opnames van het album moesten we de zang en de muziek tegelijkertijd opnemen. Het zingen en spelen tegelijk was pittig in het begin.
A collection of vibrations for the skull is een hele lichtvoetige en vrolijke plaat die veel mensen met een fijn en blij gevoel achter zal laten. Maar welk gevoel willen jullie bij de mensen achterlaten?
We hebben niet echt een bepaald gevoel wat ze bij de luisteraar achter willen laten. “Musical satisfaction and the wish to hear more.” dat is wel wat we zouden willen. Het is een moeilijke vraag, want het is niet zozeer dat we een happy gevoel over willen dragen, maar het is aan degene luistert zelf om te bepalen wat het met hem of haar doet. Je kunt je afvragen: waarom wordt er eigenlijk muziek gemaakt? Waarom schrijven schrijvers boeken? “Because it’s necessary.” Wij vinden dat muziek maken nodig is en we doen het omdat we ervan houden.
Wat is voor jullie een belangrijk nummer op dit album? Welke song legt het hele album uit?
Voor mij is dat The universe is a woman, zegt Niels. Voor de toetsenist is dat The universe is a woman. Morten sluit erop aan dat er niet één nummer is wat het album omschrijft, maar dat je de openingstrack en Facing the Sun eigenlijk moet horen om het verhaal van de rest van de plaat te weten. Het is niet zo dat je het album niet kan beluisteren zonder deze twee, maar ze zijn voor ons heel belangrijk.
Nog een cheesy vraag tussen: is 14 februari bewust gekozen als release-datum?
Nee, het is geen bewuste keus geweest, sterker nog: Fleet Foxes stonden eigenlijk op die datum gepland om hun cd uit te brengen. En toen hebben wij hem gekregen. (Triomfantelijke grijns volgt)
Hoe vonden jullie het overigens om op Eurosonic op te treden?
Eurosonic was ons allereerste optreden in het buitenland. Dat was heel spannend en niet altijd makkelijk, want het is toch een soort van competitie en er staan op veel mensen bij die alleen voor zaken komen. Het was lastig om af te lezen aan de gezichten wat ze van het optreden vonden, maar het was een hele leuke ervaring.
De band speelt tegelijk met Beady Eye in Paradiso op 21 maart. “We hopen dat we misschien nog wat bezoekers van Beady Eye naar onze zaal toe kunnen lokken.” Naast het feit dat dronken Britten altijd alle zalen inlopen, zal dat niet alleen gebeuren omdat ze de juiste deur niet kunnen vinden.
De jongens mogen jong zijn, maar deze buitenlandse tour kan ze heel veel op gaan leveren en het bewijs is geleverd dat ze live net zo goed en harmonieus samen zingen als op de plaat. De komende tijd spelen ze nog in België, Duitsland, Frankrijk en Engeland en duimen ze voor publiek. Naar onze mening moet dat zeker goed komen, vooral nu de lente er echt aan zit te komen en fijne muziek altijd noodzakelijk is. Het is maar goed dat er mensen op deze wereld zijn die dat als hun taak zien.
Lees ook de recensie van het album: Treefight for sunlight- Treefight for Sunlight (A collection of vibrations for the skull)