In 2018 kwam Dragon Ball FighterZ uit, een game waarvan ik destijds zei dat deze het meest in de buurt van de anime kwam. Nu is daar Kakarot, een open world RPG die FighterZ van de troon probeert te stoten.
Ademt Dragon Ball Z
In vorige games werden vaak slechts een aantal seizoenen of tot Cell behandeld. Kakarot doet dit niet en pakt de volledige serie op, inclusief Buu. Het gaat echter nog verder dan dat. In sidemissions komen zelfs personages en segmenten uit afleveringen voorbij die slechts een kleine rol hadden in de serie, waardoor het voor de hardcore DBZ-fans een feest van herkenning is. Een goed voorbeeld zijn Goku en Piccolo die samen op rijles gaan, iets wat in Kakarot is omgebouwd tot minigame.
Het is dan ook jammer dat de seizoenen in een rap tempo worden behandeld, waardoor sommige momenten off screen gebeuren, of met een tekstblokje weg worden gewerkt. In die gevallen zou een cutscene beter op zijn plaats zijn geweest, want voor nieuwkomers die de serie niet hebben gezien, is het allemaal nietszeggend. Dat gezegd hebbende, ademt Kakarot de serie. De iconische grafische stijl van Akira Toriyama, de muziek, de gevechten en de totale wereld daaromheen. In dat opzicht gaat Kakarot net het stapje verder dan FighterZ deed.
Saaie sidecontent
Op gameplay daarentegen is het een ander verhaal. De gevechten zelf zijn precies wat je van een Dragon Ball Z game verwacht en dan ook het hoogtepunt van de gameplay. Waar FighterZ een fighter was, kan je in Kakarot vrij rondvliegen en kom je in een onzichtbare 3D arena terecht als je het gevecht aangaat. Hierin vliegen de Kamehameha’s, Special Beam Cannons en Gallick Guns al snel in het rond (met het gebruikelijke geschreeuw) en juist het feit dat je meer bewegingsvrijheid hebt in de gevechten zorgt voor een soepeler systeem.
Alles om de gevechten heen in de open wereld valt al wat snel in het niks. De RPG-elementen voelen niet aan als een verplichting om verder te komen in het verhaal. Gevechten haal je puur op basis van je skills al en ik had niet het idee dat ik mijn personages eerst een flink stuk moest levelen. Natuurlijk worden je personages sterker en speel je coole nieuwe powers vrij, maar al gauw hield ik op met het krampachtig verzamelen van de power orbs die ik overal zag. Ook de eerdergenoemde rijles-minigame is een gemiste kans en wordt geplaagd door voice lines die steeds herhaald worden. Side missions zijn leuk voor tussen de verhaalmissies door en hoewel ze qua doeleinde vaak op hetzelfde neerkomen, zorgen ze voor wat variatie.
Conclusie
Kakarot heeft het hart op de juiste plek zitten en is vermakelijk, maar schiet op een aantal vlakken net te kort, waardoor de RPG´s op de Gameboy Advance nog altijd beter blijven. De stijl die wordt neergezet is onmiskenbaar de Dragon Ball Z die je kent van vroeger. Tegelijkertijd mist het net de diepgang die cutscenes hadden kunnen bieden en voelen de repetitieve sidemissions aan als de filler afleveringen die je vroeger al niet leuk vond.
Dragon Ball Z: Kakarot is nu beschikbaar voor de PlayStation 4, Xbox One en PC. Voor deze review is de PS4–versie gebruikt.