Het verhaal van de Iraakse metalband Acrissauda leest als een spannend boek met vele hoogte- en dieptepunten. En bij dit verhaal zorgt de band zelf voor een ijzersterke soundtrack.
Het begint allemaal in Baghdad, in de tijd dat Saddam Hoessein nog aan de macht is. Vier vrienden besluiten een metalband te beginnen. In het begin staan vooral covers van bekende bands als Europe en Metallica op het repertoire, maar al gauw krijgt de band grote bekendheid. Metal leeft onder de jongeren in de grote steden, mede dankzij de levendige handel in illegale tapes. Ook het regime krijgt de band op de korrel en gaat zich ermee bemoeien. Zo zijn ze verplicht om een nummer te maken dat Saddam vereert en komt er een verbod op headbangen bij de concerten omdat dit te veel op de hoofdbewegingen zou lijken die Joden tijdens het bidden maken.
Als vervolgens de Amerikanen het land binnenvallen bereikt de reputatie van Acrassicauda (de bandnaam komt van een in Irak veel voorkomende zwarte schorpioen) al snel de Amerikaanse soldaten en in hun kielzog het tijdschrift Vice. Hierdoor krijgt de band nog meer bekendheid, met als vervelend gevolg dat de leden doodsbedreigingen ontvangen uit radicaal islamitische hoek waardoor men vervolgens naar Syrië vlucht.
Verbazingwekkend goede nummers
Om een lang verhaal kort te maken (en om bij de muziek uit te komen) komt de band via Turkije in de Verenigde Staten terecht waar ze samen met Alex Skolnick van Testament een EP opnemen. Op deze Only The Dead See The End Of The War staan vier verbazingwekkend goede nummers, waarbij je qua stijl moet denken aan metal uit begin jaren 90 toen bands als Metallica en Sepultura op hun creatieve hoogtepunt waren. Met die laatste band is nog een overeenkomst en dat is het gebruiken van traditionele muziek uit eigen land. Zo is bijvoorbeeld in Gardens Of Stone Arabische zang te horen.
Daarnaast is er een vergelijking te maken met de albums van Fear Factory. Zanger Faisal Talal schakelt regelmatig tussen grunts en melodische zang dat veel weg heeft van het stemgeluid van Burton C Bell van Fear Factory. Muzikaal klopt verder alles ook erg goed. Drummer Marwan Riyadh heeft een goede dubbele bass in de benen, de gitaarriffs zijn zwaar en de solo’s soms lekker snel. Alles wat een klassieke metalband in huis moet hebben dus. Alleen Acrassicauda heeft daarbij nog een bewogen verhaal (op Wikipedia staat een behoorlijk uitgebreide versie) en de typische metalonderwerpen als dood en verderf uit eerste hand.
Op het eerste gezicht lijkt een metalband uit Irak op een noveltyact, maar daarvoor is Acrassicauda veel en veel te goed.