In een volgepakte Melkweg stond gisteravond de indieband Broken Bells. Dit project van de Amerikanen James Mercer en Brian Burton (a.k.a Danger Mouse) bestaat sinds 2009.
In het kader van hun onlangs uitgebrachte tweede album After the Disco zijn de mannen momenteel op tournee. Hoewel internet er vol mee staat, is toch wel grappig om te vermelden hoe producer/artiest Danger Mouse en de zanger/gitarist van de populaire band The Shins tot hun samenwerking zijn gekomen: ze hebben elkaar in 2004 ontmoet op het Deense muziekfestival Roskilde en kwamen erachter fan te zijn van elkaars werk.
Het concert begint met een grapje. Achter het podium hangt een groot scherm waarop beelden van het publiek zijn geprojecteerd. Even zie je de mensen denken: ‘zijn wij dit, of is dit eerder opgenomen?’. Het ziet ernaar uit dat het toch live is, want de kleuren van het licht veranderen precies mee op het juiste moment. Al gauw worden de eerste selfies genomen door het publiek en dan kan de show beginnen.
Jaren-zeventig-intergalactische-disco
De band trapt af met hun bekendere werk. De nummers Perfect World, The Ghost Inside en After the Disco volgen elkaar op en de sfeer zit er meteen in. Het optreden wordt opgeluisterd door allerlei visuals op het eerder genoemde projectiescherm. Kometen, astronauten, sterren, vrouwen; er komt van alles voorbij. Ook is er in deze beelden een grote rol weggelegd voor de roze ballon/lantaarn die op de hoes van het eerste titelloze album staat. Verder staat er op het podium een bijzonder object. Het lijkt op een zilveren bol met lichtjes erin. Net of het uit de ruimte is komen vallen. Door het roze en oranje licht dat wordt gebruikt, straalt het geheel een soort jaren-zeventig-intergalactische-disco uit. Zelfs achterin de zaal zag het er nog mooi uit.
Genoeg over de omlijsting nu, maar het moest gewoon worden vermeld. Dit omdat het erg bijdroeg aan de sfeer dan wel kwaliteit van het optreden. Zonder deze aankleding was het allemaal misschien wel iets te braafjes en saai geweest. De liedjes volgden elkaar netjes op en er werd niet zoveel geïmproviseerd. Alleen bij het lied Meyrin Fields werd wat ruiger gespeeld en sprong het licht op zwart-wit. Verder dus een keurig concert met een al even keurig publiek. Alleen tijdens de nummers Holding on for Life en The High Road kwam men een beetje los.
Maar wat een prachtige liedjes hebben Burton en Mercer toch gemaakt en wat een geweldige muzikanten zijn het toch! Ze werden tijdens het optreden bijgestaan door een gitarist en een drummer. Burton speelde basgitaar en keyboard, maar ruilde af en toe van plek met de drummer. Stond de drummer ineens met een basgitaar in zijn handen. Ook zanger James Mercer pakte vaak zijn gitaar erbij en speelde af en toe op een orgeltje. Zijn stem kwam ook goed uit de verf. Toch bijzonder om te horen hoe anders zijn stem is dan als hij voor The Shins zingt.