We hebben dit jaar al een paar keer geschreven over Dry The River, maar vreemd genoeg hadden we de band nog niet live gezien. Dat moest donderdagavond maar eens goed gemaakt worden in de Bitterzoet in Amsterdam.
De meeste bands bewaren hun hits tot later in de set, maar Dry The River ging meteen van start met hun laatste single No Rest. Zoiets werkt natuurlijk altijd goed om de stemming er in te brengen. Toch was een extra gewaagde zet van de band, want eigenlijk hebben ze niet zoveel bekende nummers. Er zijn twee singles op vinyl uitgekomen, in iTunes kun je een live-EP downloaden en ook op Spotify zijn een aantal livenummers te beluisteren. Het eerste album van Dry The River volgt pas in februari 2012.
Missing link
Van dat album speelde ze een paar nummers, helaas waren de titels niet goed te verstaan. Als je ze vergelijkt met oudere nummers valt vooral op dat de band voor een wat steviger geluid kiest. Eigenlijk zou je Dry The River heel goed kunnen beschouwen als de ‘missing link’ tussen populaire hedendaagse bands aan beide kanten van de oceaan. In eigen land sluiten ze aan bij moderne folkbands als Mumford & Sons, in Amerika passen ze prima bij zowel Fleet Foxes als Arcade Fire of The National.
Veel nummers hebben een mooie opbouw die switcht van driestemmige zamenzang en akoestische gitaar tot lekker stevige uitbarstingen. Dat contrast was vooral goed te zien aan het einde van de show. Bassist Scott kondigt het nummer Lion’s Den aan als laatste nummer een zegt dat er geen toegift komt. In dit nummer gaan alle vijf de bandleden lekker los. Op het einde staan twee gitaristen en een bassist gebogen over hun instrumenten alles eruit te gooien en krijgt violist Will alle ruimte. Maar twee minuten na het nummer staan drie van de vijf bandleden weer op het podium om een met drie stemmen en een akoestische gitaar een prachtige uitvoering van Shaker Hymns te laten horen.
Op onze pagina op Facebook staan meer foto’s van het concert.
