Daughter is een band die vooral goed heeft geluisterd. Naar Cat Power, The xx, Sigur Rós (gitaar met strijkstok!), Florence and the Machine… In het schemerduister van het nog immer prachtige Chicago Theatre speelde de band een bevlogen en stille openingsset van zo’n 45 minuten.
Waar een band normaal gesproken naar een luidruchtige climax opbouwt, eindigt de spanning bij Daughter meestal in een gefluisterde bekentenis. “And if you’re in love, then you’re the lucky one / Because most of us are bitter over someone” klinkt het getergd, aan het einde van een krachtig en sfeervol optreden van een band met heel veel potentie. We vergeven de slappe lach van zangeres Elena Tonra maar wat graag.
Bij het doven van de zaallichten wordt snel de cognitieve dissonantie duidelijk bij de hoofdact. De sombere overpeinzingen en sfeervolle muziek worden omringd door extravagante visuals met stroboscopen, zoeklichten en een gigantisch videoscherm. En hoewel de band in vorm is, en het geluid over het algemeen prima, heeft dit een vervreemdende uitwerking op de totaalervaring.
IJsberen
Daarnaast lijkt het alsof zanger Matt Berninger het op deze avond moeilijk heeft met zijn innerlijke demonen. Zijn normaal gesproken zalvende bariton scheurt bij vlagen vocaal de bocht uit. Hij breekt meerdere microfoonstandaarden. En als zijn teksten “op” zijn in een nummer, ijsbeert hij woest en bijna wanhopig over het podium in afwachting van… wat eigenlijk?
Als tegenhanger is daar de hypergetalenteerde Bryce Dessner, die op gitaar, bas en piano de basis legt waarop de vaak zwartgallige indrukken van Berninger worden bezongen, en die overduidelijk ook de hand heeft gehad in de blazersarrangementen van onder meer England en Ada (waaraan nog even het refrein van Sufjan Stevens’ Chicago wordt toegevoegd).
De combinatie van visuals, een zichtbaar ongemakkelijke zanger en een loeistrakke band laten een gemengd gevoel achter. The National is een bijzondere band met een eigen stijl. Daar is in deze tour niet genoeg van overgebleven. Om een vriend te citeren die ze eerder in Nederland zag: “volgende keer gewoon in een klein zaaltje. Met kaarsen”.