Greg Dulli is altijd al een druk baasje geweest. Na halverwege jaren 90 commercieel en artistiek succes te hebben gehad met The Afghan Whigs begon hij The Twilight Singers als een hobbybandje om zijn andere creatieve uitspattingen kwijt te kunnen. Contractueel gezien was The Twilight Singers (met onder meer Mark Lanegan uit Screaming Trees, nog zo’n jaren 90 icoon, als lid in de steeds wisselende bezetting) echter een blok aan zijn been.
Pas toen de Whigs in 1998 uit elkaar gingen was het mogelijk om zijn volle aandacht te richten op The Twilight Singers. Dat leidde tot de albums Twilight [as played by the Twilight Singers], mede geproduceerd door Fila Brazilia en het conceptalbum Blackberry Belle. De beginjaren van de band werden getekend door Dulli’s herhaaldelijke afwezigheid uit de muziekbusiness, onder meer om een bar te openen en om persoonlijke demonen te bestrijden. Tussen de latere albums door heeft Dulli nog een soloalbum (Amber Headlights) uitgebracht, waarna het vanaf 2006 stil werd rondom de band.
De vijf jaar stilte heeft nu geresulteerd in het nieuwe album Dynamite Steps. Het wordt snel duidelijk dat de creativiteit baat heeft gehad bij de rust: dit is een prachtplaat. Dulli werkt zich in albumopener Last Night in Town door een dreigend intro, voordat de beats, de gierende gitaar en de orkestratie eroverheen komt gedenderd. Gunshots klinkt als de duistere tegenhanger van Coldplay’s When I Ruled the World, door de harmonieën telkens net in mineur te eindigen waar Chris Martin & Co dit naar een euforisch majeur zouden hebben geleid.
Bombastische finale
Never Seen No Devil klinkt bezwerend en ongemakkelijk door constant rondzingende strijkers. The Beginning of the End wordt gekenmerkt door de unieke vocale stijl van Dulli, die het ene moment klinkt als Elvis Costello, de andere keer als Girls’ Christopher Owens, en zijn vermogen om net tegen de juiste noot aan te hangen. Hoogtepunt is echter de theatrale afsluiter en titeltrack Dynamite Steps, met zijn noisy intro, pianopartijen aangevult door voorzichtig knisperende elektronica en slide-gitaar die meeglijdt met de vocalen, voordat het geheel uitbarst in een bombastische finale.
De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de waardering voor The Twilight Singers afhangt van de acceptatie van het stemgeluid van Dulli. Het is absoluut een “acquired taste”. Wie daar echter doorheen prikt, of (zoals wij) ervoor valt, heeft met Dynamite Steps een pracht van een album gekregen van een eigenzinnig musicus.