De spanning wordt vakkundig opgebouwd. Een gebrek aan voorprogramma en ‘technische mankementen’ zorgen ervoor dat het Paradiso-publiek zo’n uur lang naar een leeg podium staart.
Rood licht op metershoge dikke gordijnen en een traag draaiende discobal. Het zou de setting voor een verknipte David Lynch-scène kunnen zijn. Dan de eerste dreigende noten van ‘Crime-Scene Part One.’ De heren van Afghan Whigs zijn inmiddels op leeftijd, maar lijken vanaf de eerste minuut te willen bewijzen dat ze nog wel degelijk kunnen rocken. Het is hard en overdonderend. Door de geluidsbrij gaat de soulvolle subtiliteit die kenmerkend is voor The Afghan Whigs verloren.
The Afghan Whigs gingen in 2001 uit elkaar, maar hebben zich herenigd voor een rëunietour. Hun laatste volledige album, 1965, brachten ze veertien jaar geleden uit. In de tussentijd hield zanger Greg Dulli zich bezig met de Twilight Singers en een muzikale samenwerking met maatje Mark Lanegan als The Gutter Twins. Onder deze noemers was Dulli nog regelmatig live te bewonderen in onze contreien.
Drummer Cully Symington heeft er zin in vanavond en ragt er genadeloos op los. Het is niet dezelfde drummer als toen de band voor het eerst in Amsterdam optrad, ruim 20 jaar geleden, vertelt Dulli. Destijds, op zijn zoektocht naar de Wallen, kwam de jonge Dulli een dealertje tegen dat hem met een besmette naald dreigde te prikken. We spreken begin jaren negentig en de rockers uit Ohio stonden nog aan de vooravond van hun meest succesvolle periode. De band maakte furore in het grunge-tijdperk, maar onderscheidde zich als alternatieve rockband door de soulinvloeden en ontwikkelde een eigen, trouwe schare fans.
Frank Ocean
Drie raggende gitaren, stuwende drums, en daar bovenop Dulli’s schreeuwende stem. Al schurend en raspend zit Dulli af en toe tegen het valse aan. Het is een beetje veel van het goede, zo aan het begin van de set. Gelukkig is daar een adempauze bij de mooie cover van Marie “Queenie” Lyons, ‘See and Don’t See.’ De bandleden binden in en Dulli doet waar hij goed in is: zwijmelend over de liefde zingen. Daarna kruipt hij achter de piano om ‘Lovecrimes’, een cover van Frank Ocean te vertolken. ‘Tonight’ en ‘love’, het zijn waarschijnlijk de meest voorkomende woorden in de teksten van Dulli.
De setlist is een ‘best of’ van de platen Gentlemen, Black Love, Congregation en eerder genoemde 1965. De set eindigt in een Purple Rain-medley, waarna de heren nog even terugkomen voor een sterke toegift. Live-favoriet Miles Iz Ded ontbreekt hier natuurlijk niet in. The Afghan Whigs zwaaien af, na anderhalf uur stevig rocken. Alle favoriete nummers zijn voorbij gekomen, maar heel veel toevoegen deed het optreden niet. Een aardige rockshow voor de fans. Eigenlijk precies wat je verwacht bij een rëunie-optreden.
Recensie: Saskia Naafs