Artistieke games hebben mijn hart al gauw, zeker wanneer het eruitziet als niets anders. White Shadows creëert een unieke wereld die intrigeert en in een prachtige stijl, ook al is het niet overal top.
We treffen een vogelmeisje in een dystopische wereld waar alles in zwart-wit is. Waar licht enkel artificieel lijkt en het niet duidelijk is hoe de machtsverdeling zit. We zien varkens, ratten en vogels, waar eigenlijk iedereen wel gebruikt lijkt te worden in een vreemde, industriële wereld nieuwe wereld orde.
Licht op gameplay
In White Shadows vinden we een side scrolling adventure met lichte platformpuzzel-elementen. Een directe vergelijk met Limbo, Inside en Little Nightmares is dan ook zo gemaakt. Niet alleen door de alom aanwezige stijl, maar vooral in zijn gameplay. White Shadows draait om het verkennen en ontdekken, het meer leren van deze bizarre wereld en het ontrafelen van het mysterie. De gameplay neemt daarbij een plekje op de achterbank en dat is helemaal ok. Natuurlijk maak je wel eens een serie van sprongen die lijken alsof je ze niet gaat halen, maar in de regel loop je meer kalm en verwonderd door deze wereld. Puzzel-elementen bestaan vaak uit het schuiven van dozen, activeren van schakelaars en eerlijk gezegd sprongen er maar een klein aantal echt uit.
Z’n momenten
Dat is niet te zeggen dat White Shadows zijn momenten niet heeft. Omwille van spoilers wil ik hier niet op ingaan – ervaar de 4 tot 6 uur die deze game inneemt bij voorkeur zonder enige voorkennis – maar het kan duister worden. De game opent met een waarschuwing over afbeeldingen van racisme, geweld tegen kinderen, slavernij en meer. Die tonen zijn er zeker, al denk ik dat er door de stijl niet zo zwaar aan getild hoeft te worden. Hoe crue de wereld kan zijn, geeft bij vlagen ook juist macaber, maar komisch effect mee. Het kent daarbij fraai opgezette set pieces als sequentie van treinen waar je als een achtbaan overheen moet rennen en springen om verder te komen, of lopende banden die duidelijk niet naar een vrolijk einde toegaan. Het geheel wordt daarin dramatisch bijgestaan door bekende klassieke stukken zoals Ride of the Valkyries van Wagner.
Niet soepel
Het enige wat White Shadows in deze tegenhoudt, is dat het niet heel lekker speelt. Het mist de finesse die de eerder genoemde titels zo goed weet te verbinden. Waar movement zo soepel voelde in de PlayDead titel (en dit door diens natuur ook moest), voelt White Shadows stroef op ieder vlak. Van trage sprongen tot net niet op exact de juiste pixel staan om iets te kunnen oppakken. Dit is de eerste titel van ontwikkelaar Monokel dus het is ze te vergeven. Het landt namelijk het meeste van wat het probeert te zeggen, maar bovenal wordt White Shadows gedragen door zijn sfeer.
Conclusie
Voor een eerste effort is White Shadows bijzonder geslaagd. Het vertelt een duister verhaal in een nog grimmigere wereld en bereikt grotendeels wat het wil. De game speelt wat stroef, maar maakt veel goed met sfeer, art stijl en algehele presentatie. Voor liefhebbers van Limbo, Inside en Little Nightmares absoluut aan te raden, maar ook voor wie eens iets anders wil spelen – in bizarre, dystopische wereld.
Sander Noordijk
