Whimsical. Het is één van de mooiere woorden in de Engelse taal. Whimsical geeft het gevoel van grappig, excentriek, een beetje stout, en niet al te bezorgd over het juiste doen in het leven. Dit zijn allemaal kernwoorden die goed lijken te passen bij de Schotse band Belle & Sebastian, die gisteravond als onderdeel van een korte tour door Noord-Amerika een optreden gaf in het klassieke Chicago Theatre.
Het zou erg makkelijk moeten zijn om een hekel te hebben aan Belle & Sebastian. De band swingt niet, rockt niet, en wordt in negatieve zin ge-name-dropped op de website Stuff White People Like (onder het kopje “Standing Still at Concerts”). Los daarvan is Belle & Sebastian niet op de mainstream Amerikaanse radio te horen, aangezien men op New Music Thursday Clocks van Coldplay nog steeds als “nieuw” bestempeld. Desalniettemin was het gigantische barokke Chicago Theatre tot de laatste stoel uitverkocht, en werd het muisstil toen de zachte synths van I Didn’t See It Coming over het publiek neerdaalden.
Vanaf opvolger I’m A Cuckoo was het duidelijk dat het zitconcert een sta-concert werd (maar wel, in lijn met de eerder genoemde site, braaf stilstaan). Het geluid was geweldig, de band, inmiddels 7 mensen onder leiding van zanger/frontman Stuart Murdoch en gitarist/zanger Stevie Jackson, was goed op elkaar en op het toegevoegde strijkerskwintet ingespeeld, en de zaal had er zin in. De band heeft inmiddels een dusdanig oeuvre, dat ieder optreden vrijwel automatisch een Greatest Hits show wordt. Gisteravond werd het publiek dan ook getrakteerd op oude hits (She’s Losing It, The Boy with the Arab Strap, Step Into My Office, Baby, The Stars of Track and Field) afgewisseld met nieuwer werk van het album Write About Love. Kortom, alles was gereed voor een geweldige avond.
Kinderpartijtje
Dat werd het echter niet, of niet uitsluitend. Murdoch maakte zich naarmate het optreden vorderde steeds meer schuldig aan een kwaal waaraan eerder Mika ook al bleek te lijden: blijkbaar moest alles wijken voor het tentoonspreiden van de eerder genoemde “whimsicality”. Na wat charmante monologen kwam er opeens een sneer richting New York (voorafgegaan aan Piazza, New York Catcher), pauze om iemand uit het publiek mascara op de oogleden van Murdoch aan te laten brengen, pauze om American footballs het publiek in te gooien, pauze om dansers en danseressen uit te zoeken, et cetera. Het niveau zakte daardoor steeds verder af richting dat van een kinderpartijtje.
Dit nam de vaart uit een optreden dat, gezien het genre, toch al niet om het hoge energieniveau de geschiedenisboeken in zal gaan. Daarmee was het een schril contrast met de massale gekte die eerdere optredens (waaronder een legendarisch optreden in Paradiso tijdens supportersrellen op het Leidseplein) met speels gemak veroorzaakten. Het kan ook iets te maken hebben met de stoelen in de zaal, en de algemene gezapigheid die de Amerikaanse B&S-fan blijkbaar kenmerkt. Maar ondanks het hoge muzikale niveau en alle zoetigheid liet dit optreden bij uw recensent een wrange nasmaak achter.