De vorige keer dat redacteuren van Mixed Grill een concert van Beach House bezochten keerden ze met gemengde gevoelens huiswaarts.
Beach House maakt prachtige muziek, maar oogt wat statisch of zelfs ongeïnteresseerd op het podium. Omdat ik hun laatste album Bloom (en eigenlijk ook de albums daarvoor) zo mooi vind, bezocht ik het concert dat de band op 19 november in Paradiso gaf.
Meteen bij het eerste nummer laat Beach House horen wat ze in huis hebben. In het prachtige Wild klinkt zangeres en toetsenist Victoria Legrand loepzuiver en dit wordt aangevuld met de dromerige soundscapes die zo kenmerkend zijn voor Beach House. Al vroeg in de set komt de hit Norway voorbij waardoor de zaal los kwam, maar die opleving was van beperkte duur. Daar werkte ook deze avond de podiumpresentatie niet heel erg aan mee. Legrand schudt vaak met haar wilde bos haar en gitarist Alex Scally (de andere helft van het duo) zit in zijn eigen hoekje (dat voor een deel van het publiek het zicht op het podium ontnam) zich te concentreren op de muziek. De meegebrachte drummer doet gewoon zijn werk.
De show was net zo spaarzaam als de interactie van de band: er stonden op het podium grote ventilatoren met een soort lattenbodem ervoor en daarachter hing een groot zwart doek met kleine witte lampjes, welke een associatie opriep met het artwork van het album Bloom. Pas in de toegift bleek de band ook nog een stroboscoop te hebben meegenomen. Iets wat ook meteen zijn uitwerking had op het publiek. Zoiets zouden ze dus vaker moeten doen. Een goede lichtshow of beelden op een doek kunnen een rustige band heel goed ondersteunen. Zorg voor wat meer spektakel en niemand kijkt meer naar het feit dat de gitarist merendeel van de tijd op een kruk zit.
Maar genoeg gezeurd, laten we het over de muziek hebben. Want die was wel ontzettend mooi. Nummers als Myth, Silver Soul, Norway, Zebra en Other People waren stuk voor stuk muzikale hoogstandjes. Gitaar en zang waren perfect en eigenlijk net zo goed als op de geweldige albums Bloom en Teen Dream. Tijdens de toegift komt de band eindelijk een beetje los, de lichtshow is dominanter aanwezig en Alex Scally gaat staan en speelt wat feller op zijn gitaar.
Beach House blijft dus een vreemd fenomeen. De albums worden overladen met lovende kritieken, live speelt de band ook enorm goed, maar de presentatie op het podium is redelijk saai en statisch. Dat is natuurlijk een stuk beter dan een enthousiast spelende band die er muzikaal niets van bakt, maar een VJ bijvoorbeeld zou al heel veel voor de show kunnen betekenen. De muziek van Beach House in in ieder geval wel zo mooi dat ik de volgende keer zeker weer naar een concert zou gaan. De liedjes zitten nu, een dag later, nog steeds genesteld in mijn hoofd.
Recensie: Charlotte van Meggelen
Foto’s: Stanley Tjan