Als je dan toch een carrière in de muziek maakt, doe het dan zoals Elvis Costello. Van een dunne Buddy Holly-lookalike (of, zo je wilt, hipster avant-la-lettre) in de jaren ’70 tot een gevierd muzikant, zanger, talk show host en overall media-persoonlijkheid in zo’n 35 jaar.
Hij hoeft maar te roepen, en ’s werelds topmuzikanten staan klaar voor hem. Een klassiek album? Het gerenommeerde Brodski Quartet werkt met hem samen voor het bijzondere The Juliet Letters. Wat meer easy listening? Burt Bacharach collaboreert voor Painted From Memory. Country? Geen probleem – Muziekhistoricus T Bone Burnett staat klaar voor Secret, Profane and Sugarcane, nadat in de jaren ’80 het country-coveralbum Almost Blue al een flinke hit was geweest.
Koninklijke opera
Ergens in de tussentijd wilde het Amerikaanse Sundance Channel hem maar wat graag als glamoureuze presentator (Spectacle: A Night With…), de Deense koninklijke opera wilde hem als componist (voor het nooit voltooide The Secret Songs) en de geweldige TV-serie Treme had hem in een cameo in de eerste aflevering.
Hoe doe je een dergelijke caleidoscopische carrière, met meer dan 30 albums, eer aan? In 1986 kwam Costello tot de conclusie dat een setlist misschien niet praktisch was, en ging daarom over op zijn Wheel of Fortune – een groot rad op het podium met daarop vrijwel alle songs die de band had ingestudeerd, waarbij hetzij de man zelf als zijn alter ego Napoleon Dynamite, hetzij een andere spreekstalmeester (met als meest legendarisch voorbeeld Tom Waits) mensen uit het publiek sleurde om nummers te kiezen.
Speelplezier
Die goede herinneringen zijn blijkbaar blijven hangen, want bij de huidige Revolver Tour staat het rad weer klaar, evenals een gogo-kooi. Begeleid door zijn rock & roll groep The Imposters (eigenlijk gewoon The Attractions, waarin “that damned bass player” Bruce Thomas is vervangen door Davey Faragher) scheurde Costello gisteravond eerst door een aantal tracks van zijn nieuwere albums, om de openingsset af te sluiten met Radio Radio. Bij die eerste vier nummers bleek wel weer het spelplezier en de intensiteit, waar menig nieuw bandje flink wat van zou kunnen leren.
Daarna werden de eerste mensen het podium op gehaald, en konden gaan kiezen. Soms voor individuele tracks (45 / Living in Paradise / The Other Side of Summer), soms voor een “bonus” van meerdere songs met soortgelijke titels of thema’s (zoals Strict Time / Out of Time van de Rolling Stones / Next Time ‘Round / Man Out of Time). De mensen die hadden gedraaid konden hun keuzes beluisteren aan de bar op het podium, dan wel een dansje wagen in de gogo-kooi.
Purple Rain
Het publiek, met een veel hogere gemiddelde leeftijd dan bij andere concerten die wij hier recenseren, gniffelde, danste, en wist in het klassiek Chicago Theatre vaak niet goed of het moest staan of zitten. Onder uitermate strakke begeleiding van The Imposters, met daarin een eervolle vermelding voor toetsen- en thereminbeest Steve Nieve, sneerde Napoleon Dynamite nog even richting Fox News en presidentskandidaat Donald Trump (“as if that’s every gonna happen”), en ging weer over op de orde van de dag met Beatles covers (Girl), een uitvoering van Alison met daarin Smokey Robinson’s Tears of a Clown en onder andere The Troggs’ Wild Thing en Prince’s Purple Rain in de toegift.
Niet alles werkte even goed – River in Reverse, van het gelijknamige album met New Orleans grootmacht Allen Toussaint, werkte niet lekker met slechts de Imposters als begeleidingsband. The Other Side of Summer was rommelig, A Slow Drag with Josephine moest opnieuw ingezet worden, en geleidelijk aan begon de stem van krasse vijftigplusser Costello het ook te begeven. Niet verwonderlijk ook – met bijna drie uur hadden we hier met een Prince-achtige concertduur te maken. Dat het onwaarschijnlijk leek dat de goede man ook nog een aftershow à la Prince zou kunnen doen, zullen we dan maar voor lief nemen.
