Het verhaal over de moord op de Amerikaanse president John F. Kennedy draait meestal om de aanslag zelf. Wie was de schutter en wat was zijn motief zijn daarbij de belangrijkste vragen. In de film Jackie staat juist de vrouw van de president centraal.
De Chileense regisseur Pablo Larraín schakelt in de film Jackie stevig heen en weer in de tijd om de kijker te laten zien hoe heftig de aanslag voor Jackie Kennedy geweest moest zijn. De daadwerkelijke schietpartij is daarbij niet het belangrijkste deel van het verhaal, maar juist de directe gevolgen ervan worden hier in beeld gebracht.
Witte Huis
Na de dood van JFK is vrijwel direct Richard Nixon benoemd als nieuwe president van de VS. De wet schrijft immers voor dat het land niet zonder president mag zitten. Jackie ziet hierdoor nog veel meer uit haar handen glippen dan alleen het leven van haar man. Zo krijgt ze te horen dat ze zo snel mogelijk het Witte Huis moet verlaten en merkt ze dat ze zonder man vrijwel geen macht meer heeft.
Voor de rol van Jackie Kennedy is gekozen voor actrice Natalie Portman. Zij zet een zeer nauwkeurige versie van Jackie neer, inclusief haar opvallende accent. Dat komt soms nogal overdreven over, maar het is wel precies de manier waarop de echte Jackie sprak. Iets waar je als kijker aan moet wennen. Het deed mij sterk denken aan de keer dat acteur Philip Seymour Hoffman in de huid van schrijver Truman Capote kroop, een zowel knappe als irritante prestatie.
Muziek
Jackie is meer dan een biopic over een publiek figuur. Pablo Larraín is daarvoor een te eigenzinnige regisseur. De manier waarop hij met de tijd speelt is heel knap. Ook weet hij mooi de focus te leggen op zaken die op het eerste gezicht niet belangrijk voor het verhaal lijken (maar dat wel degelijk zijn). Zoals de rondleiding door het Witte Huis voor de televisie en een gesprek met een priester. Al die verhaallijnen samen vormen het trieste verhaal achter één van de bekendste gebeurtenissen uit de Amerikaanse geschiedenis.
Let bij het kijken naar de film ook goed op de muziek. Larraín koos voor de score niet voor een voor de hand liggende componist van filmmuziek, maar voor de zangeres en componiste Mica Levi. Je kent haar misschien van haar band Micachu and the Shapes, maar ze werkt ook samen met London Philharmonic Orchestra. Luister goed naar het stuk Τhe End aan het einde van de film, één van de mooiste nieuwe klassieke composities die je dit jaar zult horen.