Wie nog niet overtuigd was van de kwaliteiten van The Antlers zal dat na afgelopen avond zeker zijn. Het drietal uit Brooklyn, live aangevuld door een (bas)gitarist, gaf een weergaloos optreden weg in de kleine zaal van de Melkweg.
Hoe is het mogelijk dat hun fijnzinnige, gelaagde en kwetsbare nummers live nog beter klinken dan op plaat? Het geluid was perfect en de vier afzonderlijke muzikanten (gitaar, bas, toetsen en drum) kwamen goed tot hun recht. De band maakte een serieuze en geconcentreerde indruk. Ze speelden met een intensiteit en precisie die doet vermoeden dat er zich meer dan één perfectionist onder hen bevindt.
De geluidsman moest aan het begin van de set meerdere keren het geluid aanpassen op verzoek van de band, met als resultaat dat iedere noot te horen was. Ondanks deze ijverige concentratie verzekerden de heren ons tussen de nummers door dat ze met heel veel plezier in Amsterdam optreden, hun ‘favourite city by far’. Noem het dreampop, indierock of electronoise, The Antlers zijn een klasse apart. Hun eerste volledige album Hospice (2009), een thema-album over ongeneeslijke ziekte en afscheid, draaide nog vooral om frontman Pete Silberman.
Opvolger Burst Apart (2011) is meer het product van een voltallige band. Dat is op het podium ook goed te merken. De bandleden vullen elkaar perfect aan. Toch blijft Silberman het aandachtspunt op het podium, met zijn droevige, dromerige blik en vooral zijn loepzuivere falsetto en walsachtige danspasjes. Hij verkeert duidelijk in zijn eigen muzikale universum en maakt nauwelijks contact met het publiek. Maar ook hij kan aan het einde van de set zijn plezier in het optreden niet meer verhullen en glimlacht breeduit. De set is een evenwichtige mix van songs van beide platen en neemt ons in anderhalf uur mee van ziekenhuisbedden (Kettering) naar Freudiaanse dromen over uitvallende tanden (Every Night My Teeth Are Falling Out).
Aangename droomwereld
Hoewel de muziek van The Antlers iets ongrijpbaars heeft en bij vlagen niet van deze wereld lijkt, worden we langzaam aan dieper meegezogen in een aangename droomwereld. Op de juiste momenten is de set prachtig ingetogen en dan knalt het weer voluit en genieten we van de haast onmenselijke uithalen van Silberman’s stem. Het gelaagde, opstuwende atmosferische geluid doet soms denken aan Mogwai of Sigur Rós. Het is een intieme en intense show waarin ieder nummer met afgepaste uitbundigheid wordt gebracht.
I Don’t Want Love, zingt Silberman, maar het is duidelijk dat hij vanavond heel veel liefde krijgt van het Amsterdamse publiek. Na ieder nummer klinkt het applaus harder en langer. Het was een prachtig, intens optreden. The Antlers hebben diepe indruk gemaakt.
Recensie: Saskia Naafs, Foto’s: Erik Bremer
