Bij binnenkomst van de Aragon Ballroom werd al gewaarschuwd: “This show will make EXTENSIVE use of strobe lights”. Dames en heren, welkom bij een Amerikaans optreden van de The Flaming Lips.
In Europa een leuke middenmoter, in de VS een band met een haast religieuze status. Wij hebben de band zo’n 15 jaar in het voorprogramma van de Red Hot Chili Peppers nog eens een flinke valse start zien maken en vonden het tijd voor een hernieuwde evaluatie, zeker omdat de band momenteel door de VS tourt met een integrale uitvoering van één van hun beste albums: The Soft Bulletin. Hiermee hebben de mannen de Aragon Ballroom (afmeting HMH) makkelijk 2 avonden op rij uitverkocht, waarna in het weekend de Flaming Lips een integrale vertolking van Pink Floyd’s Dark Side of the Moon geven op het festival onder aanvoering van de Dave Matthews Band.
Confetti-kanonnen
Als voorprogramma was voor de gelegenheid gitaar-beest Marnie Stern meegenomen. De cognitieve dissonantie van indie-liedjes met ongelofelijk technisch gitaarspel en pittige maatsoorten blijft een beetje wringen, en de hondstrouwe aanhang van de hoofdact maakte de taak niet gemakkelijk voor haar trio. En daarna begon het wachten. Een opmerking die de lading perfect dekte was “the wait was worth the show” (© Damien Rucker Shyne, die ook voor de foto’s heeft gezorgd): tijdens de verbouwing liepen de bandleden al op het podium, werden de confetti-kanonnen al aangezet en werd de indrukwekkende lichtinstallatie als entertainment gebruikt.
Voor aanvang kwam frontman Wayne Coyne nog even uitleggen hoe de set ging werken, en dat als je een slechte reactie had op de stroboscopen, je gewoon even je ogen dicht moest doen. Niet ten overvloede: terwijl bij de opening de “Space Ball” werd opgeblazen, werd de zaal haast weggeblazen in een orkaan van geluid en heftig knipperende video-muur. De Space Ball is nog zo’n klassieker in het Flaming Lips oeuvre: een grote plastic bal waarin Coyne over het publiek loopt ter kennismaking.
Soft Bulletin
Daarna was het (eindelijk) tijd voor de muziek. De band is door de jaren heen een stuk minder rommelig geworden dan in de vroege concerten, maar heeft nog steeds een zeer zwak punt in de vocalen van Coyne. Gisteravond was zijn stem na het eerste nummer al kapot, hetgeen het oudere (en hoger gezongen) werk bij tijd en wijlen knap pijnlijk maakte. De setlist was, tja, heel de Soft Bulletin. Nog steeds een prachtig album, maar in het orgasme van ballonnen, confetti, stroboscopen, discoballen en rook raakten we af en toe die nuance wel een beetje kwijt. Als toegift deed de band nog even twee nummers van Dark Side of the Moon en het prachtige Do You Realize.
Het publiek was extatisch, maar noem ons azijnpissers: de praktijk blijft dat Coyne niet in staat is het peil van de rest van zijn bandleden bij te houden. Daar doet zijn charisma niets aan af. Het publiek zal dat allemaal een worst wezen – die kregen het visuele spektakel waar de band beroemd voor is, en kunnen thuis het album aanzetten en horen hoe Coyne 12 jaar geleden nog wel in staat was die hoge noten te halen…
