Het is bijna kwart voor zes, alweer de derde en laatste dag Lowlands. Je had na het concert afgesproken met je vrienden onder de letters van de Alpha-tent, maar na een kwartiertje zoeken heb je de hoop opgegeven. Ach, het zonnetje brandt lekker in je gezicht, je besluit even lekker alleen op pad te gaan. Je loopt richting de Grolsch, waar een vertrouwd geluid vandaan lijkt te komen. Je besluit even te gaan kijken. Het is niet zo druk, en dus kan je redelijk makkelijk naar voren lopen. Je eindigt met je linkerhand in je zak, in je rechterhand een biertje en je oren gespitst naar het podium. Met een glimlach op je gezicht raak je verbaasd van de mooie liedjes die voorbij komen. Je kijkt in je boekje en ziet dat deze band The Walkmen heet, afkomstig uit New York en Philadelphia. Je probeert de naam te onthouden voor thuis, maar je weet dat je het toch weer zal vergeten. Ach, dat maakt ook verder niet uit. Na het laatste nummer krijg je een sms’je van je vrienden: ze hebben vlakbij jou een mooie stek in de avondzon weten te bemachtigen. Dat komt mooi uit: tijd om de laatste nacht in te luiden!
Sfeervolle indierock
Klinkt misschien als een herkenbaar tafereel, en de kans is zeker aanwezig dat de genoemde band daadwerkelijk voor de muzikale invulling gaat zorgen. The Walkmen brengt namelijk net voor de vakantieperiode hun zevende studioalbum Heaven uit, wat vol staat met sfeervolle indierock die goed samengaat met een ondergaande zon.
De band is niet echt bekend in Nederland, maar is toch al meer dan tien jaar bezig zichzelf op de kaart te zetten. De bekendere nummers van oudere platen, zoals The Rat en Angela Surf City, zijn intense indierocktracks met opgefokte drums en soms schreeuwerige zang. Deze bijna-punk is moeilijk te stroomlijnen met de nieuwe cd Heaven. Drums en zang spelen nog steeds een prominente rol, maar zijn deze keer onderdeel van veel popperigere, folkerige en daarom veel toegankelijkere nummers. Een vergelijking met grote bands als The National en Elbow is snel gemaakt: zou The Walkmen na zoveel jaren noeste arbeid dan eindelijk succes krijgen in Europa?
Ingrediënten
De benodigde ingrediënten zijn in ieder geval aanwezig. Zang met een snik: check, getokkel op akoestische gitaren: check, weinig opsmuk: check. Het werkt goed, want er zijn zeker interessante en sfeervolle nummers op deze cd. Opener We Can’t Be Beat is een prachtig wiegeliedje die je zeker even moet opzoeken, Heartbreaker en Heaven luisteren allebei lekker weg en ook de rest van de cd staat vol met recht-door-zee indiepopliedjes. Daar is zeker niks mis mee, maar helaas Heaven neemt je niet mee op reis zoals een cd van bovenstaande concurrenten dat kunnen doen. Daarom is moeilijk voor te stellen dat deze cd voor een grote doorbraak in Nederland zal zorgen.
Toch is Heaven zeker aan te raden voor alle folky indierockliefhebbers van Nederland. The Walkmen heeft met Heaven een aantrekkelijke, eerlijke en grof opgeschuurde plaat afgeleverd die het ook live goed zal doen. Best vreemd dat ze dus nog niet zijn geboekt voor een Nederlands festival of optreden. Mocht dat toch gaan gebeuren, neem dan zeker even een kijkje, met of zonder vrienden.
Joey Schaasberg