Er zijn van die bands die altijd buiten de schijnwerpers zullen blijven en grootheden zullen zijn in de kleinere kringen. The War on Drugs debuteerde in 2008 met Wagonwheel Blues en sindsdien hebben ze eigenlijk vooral getourd met andere bands en hebben ze ook in het voorprogramma gestaan van o.a. Chris Cornell.
Zondagavond in Paradiso is gebleken dat deze band wel degelijk een eigen, solide fanbasis heeft en deze ook geeft waar ze voor komen: een strakke set nummers en een informele en persoonlijk sfeer waarin zanger Adam Granduciel constant contact blijft houden met het publiek.
Slave Ambient
Na een vrij lange soundcheck waarin van alles mis leek te gaan begon de The War on Drugs het concert met het eerste nummer van hun nieuwe album Slave Ambient: Best night. Slave Ambient is 16 augustus uitgebracht en brengt ons in vergelijking met Wagonwheel Blues veel meer psychedelische folk die veel doet denken aan Kurt Vile’s (voormalig bandlid van de band) Smoke ring for my halo. Zij het iets minder gevarieerd. Kurt Vile heeft ook enkele gitaarpartijen ingespeeld op het nieuwe album, dus het is niet vreemd dat er enige gelijkenissen te horen zijn.
Veel interactie met publiek
De nadruk tijdens het concert lag vooral op de nummers van het nieuwe album. Onder andere Baby missiles, Brothers, Coming through, Your love is calling my name en Black water falls werden met verve gespeeld. Van Wagonwheel Blues kwam Arms like boulders voorbij. Ondanks dat het af en toe fout leek te gaan met het geluid, bleef de band automatisch kalm en ontspannen en wist Adam de stiltes goed op te vullen met leuke praatjes over de toetsenist en de verjaardag van drummer Steve twee dagen geleden. Op een gegeven moment was hij zich zelfs aan het afvragen of er een Levi’s store in Amsterdam was. De precieze link hieraan was me even ontgaan, maar het was niet minder vermakelijk. Het spontane en ietwat warrige voorkomen van de zanger is verantwoordelijk voor en groot deel van de charme die over The war on drugs heen hangt.
Passie van twee kanten
Niet alleen de afgeladen zaal, een mooi op elkaar afgestemde set nummers en het goede humeur van de band, zorgden ervoor dat het concert een waar genot was, maar ook de passie van het publiek. Al het gejoel en alle kreten tussen de nummers door getuigden van het feit dat het niet een random publiek was wat hier stond, maar dat het echt om liefhebbers van deze band uit Philadelphia ging. Dat verhoogde de sfeer aanzienlijk en zorgde er ook voor dat er niet zoveel voor nodig was om de band nog een keer het podium op te laten komen en verlengde versie van A needle in your eye #16 als toegift te geven.
Het contact tussen band en publiek was erg bijzonder en zorgde ervoor dat het een spetterend optreden werd waarbij je uiteindelijk niet eens meer lette op het feit dat je klem stond tussen tig andere mensen.
Kurt Vile mag dan zijn eigen gang zijn gegaan en de ladder van de bekendheid stap voor stap hebben beklommen, The war on drugs lijden er zeker niet onder en bewijst dat ze als band een perfecte formatie hebben gevonden. Dit weerzien was in ieder geval weer hartelijk en warm en zal ons doen verlangen naar een volgende keer. Het Nederlands publiek houdt haar armen wijd geopend voor Granduciel en zijn bandmaten.
Minja Sarovic