Het Museum of Contemporary Art (MCA) is een hypermodern gebouw net buiten het gekkenhuis van Michigan Avenue, de grootste winkelstraat van Chicago. Naast museum is dit ook een creatieve broedplaats voor theater, beeldende kunst en muziek.
In het museum zit een klein concertpodium waar (jawel, daar zijn we weer) The Empty Bottle regelmatig de wat meer artistiek verantwoorde bands plaatst. Gisteravond was het thema alternatieve hiphop, met de double bill van Serengeti en Why?, allebei bands van het Anticon label.
Valse blokfluit
Voordat je denkt aan de stereotypes die bij hiphop horen: Serengeti, de artiestennaam voor de in Chicago geboren maar in Californië woonachtige rapper David Cohn, werd muzikaal begeleid door een pianist en drumcomputer. Zelf speelde hij nog wat (valse) blokfluit, met als excuus dat zijn vader alleen zou komen kijken als hij iets anders ging doen dan alleen maar praten.
“Praten” is sowieso een betere beschrijving van de rapstijl van Serengeti – zijn liedjes zijn verhalen uit het dagelijkse leven (zijn “crush” op het meisje bij de kassa van de doe-het-zelf winkel) of korte verhaaltjes (over onder andere een aan wijn verslaafde free fighter). De minimale muzikale begeleiding gaf alle ruimte aan de verhalen, Cohn is een ontwapenende entertainer, en het publiek smulde dan ook van zijn, korte, set. Je kunt de man uit Chicago halen, maar Chicago niet uit de man – de toegift bestond uit een korte sneer naar de honkballers van de Chicago White Sox over de nieuw aangestelde coach, waarna de zaalverlichting aanging en het publiek met een glimlach de pauze in ging.
Auto-ongeluk
Een (bomvol) glas wijn verder kwam het drietal van Why? het podium op, dit keer op tour met een achtergrondzangeres / percussioniste. Ook hier was weer geen sprake van een standaard hiphop-begeleiding: naast pianist Doug McDiarmid, die eerder al met Serengeti meespeelde was daar bassist/drummer Josiah Wolf. Diens broer, frontman Yoni Wolf, heeft met zijn podiumpresentatie (met daarin diverse lichaamsdelen in het gips dankzij een auto-ongeluk dat de band het eerste deel van de tour kostte) meer weg van een rabbi dan van een rapper, hetgeen gezien zijn achtergrond niet heel vreemd is: Josiah en Yoni zijn zoons van een rabbi.
Met de combinatie van de bevlogen teksten van Wolf en de bijna folky muzikale begeleiding bekroop ons het gevoel dat we hier niet zozeer met een rapshow te maken hadden, maar meer met een 21e-eeuwse variant van de beat-poet nights uit de jaren ’50. Wolf is een “stream of consciousness” rapper / zanger – zijn teksten zijn bij elkaar geraapte metaforen, one liners uit reclamefolders, liefdesverklaringen, willekeurige beschrijvingen van het leven op tour, en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Denk een beetje aan het oude werk van Beck, of zelfs aan wat M. Doughty indertijd deed met Soul Coughing.
Eervolle vermelding
Zijn zangstem blijkt prima te passen in de soms vierstemmige harmonieën die de band als ondergrond gebruikt. Een eervolle vermelding dient ook te worden gegeven aan Joshua Wolf. Met een drumstokje en plectrum in zijn hand is hij razendsnel in het afwisselen tussen bastonen en slagen op een snare drum, terwijl hij met beide benen een kick drum en hi-hat bedient (vaak in een heel ander tempo dan de baslijn). De resterende drums worden verzorgd door de eerder vernoemde achtergrondzangeres. Dit houdt de drums net kaal genoeg om een open geluid te geven.
Het publiek dat hier op af kwam kunnen we ook bijzonder noemen: niks bouncende menigte, maar een heel blank publiek (zeldzaam bij hiphop-shows) met glazen wijn, schoudertassen en Moleskine-notitieboekjes om aantekeningen te maken over het optreden. Dat maakte het contrast tussen de groove op het podium en de passieve houding van het publiek een klein smetje op een prima show. Why? is in Europa niet heel bekend, maar heeft een aantrekkelijk en gevarieerd genoeg geluid om groter te worden dan ze nu zijn. Onze tip: begin met Elephant Eyelash uit 2005.
Jacco Kuipers