Mavis Gary (Charlize Theron) is schrijfster (feitelijk ghost writer) van een ooit populaire tienerboekenreeks waar inmiddels weinig belangstelling voor is. Hoewel ze achterin de dertig is, gedraagt ze zich zelf als verveelde puber – ze drinkt teveel, verwaarloost haar hondje en rolt zelden voor het middaguur uit bed.
De dubbelzinnige titel van de film refereert hier dan ook aan zowel het populaire Young Adult-genre waar Mavis voor schrijft als aan het feit dat ze zelf maar niet volwassen lijkt te willen worden. Met flessen Cola light drinkt ze haar katers weg, hangt ze apathisch voor de buis en schrijft ze ook steeds minder.
Populairste meisje
Wanneer Mavis een e-mail ontvangt met daarin foto’s van de nieuwe baby van haar oude, inmiddels gelukkig getrouwde high schoolvriendje Buddy (Patrick Wilson), ziet ze kans om de sleur in haar leven te doorbreken. Ze besluit terug te keren naar haar geboorteplaats om Buddy voor zich te winnen. Zo hoopt ze de hoogtepunten van haar high schooljaren te herbeleven, toen ze nog het populairste meisje van de klas was.
Waar Mavis niet op gerekend had, is de ongewone vriendschap die ontstaat met de vroeger zwaar gepeste Matt (Patton Oswalt), een oud-klasgenoot die haar tevergeefs probeert in te laten zien dat haar acties kansloos zijn. De scènes tussen deze twee, de getraumatiseerde mislukkeling en de verwaande ex-cheerleader, vormen met stip de hoogtepunten van Young Adult, een eigenzinnige, zwartgallige komedie van de makers van Juno en Up in the Air.
Plaatsvervangende schaamte
Onder regie van Jason Reitman leeft Theron zich helemaal uit in haar rol van de manipulatieve en venijnige Mavis, die totaal geen scrupules lijkt te hebben in haar missie om Buddy van zijn vrouw af te pakken. Regelmatig voel je plaatsvervangende schaamte bij haar ongegeneerde, volledig misplaatste uitspattingen en toch wekt haar houding tegelijkertijd ook sympathie, omdat de wanhoop zo duidelijk aan het oppervlak ligt.
Daarnaast is het ontzettend verfrissend dat de makers van de film, geheel clichévermijdend, geen enkele poging doen om het gedrag van Mavis goed te praten of zelfs tot enige vorm van catharsis te laten leiden. Ook wordt niet alles netjes in een happy ending aan elkaar geknoopt, maar zijn er juist enkele verrassende wendingen die Young Adult lekker onconventioneel en eigengereid maken. Tevens het bewijs dat zure appels ook heel lekker smaken.
Leah van Tooren