Tot en met tot 17 december kun je bij Xavier Hufkens in Brussel prachtige sculpturen van Antony Gormley bewonderen. In de expositie BODY FIELD kom je in aanraking met de bijzondere mensachtige vormen van Gormley die ons extra bewust laten worden van ons eigen lichaam.
Het is de negende keer dat er bij Xavier Hufkens een solotentoonstelling van Antony Gormley te zien is. De eerste keer was 35 jaar geleden. Je kunt dus wel spreken van een goede band tussen galerie en kunstenaar. Sinds de jaren zestig heeft Gormley de relatie tussen het lichaam en de ruimte onderzocht, door in sommige gevallen zijn eigen lichaam als blauwdruk te gebruiken om minimalistiche sculpturen te maken die vragen onderzoeken met betrekking tot menselijke emotie en de relatie ervan met de natuur.
Elk van zijn sculpturen, zoals PRESS (2021), NEST (2021) en CORNER (2022), nodigt het publiek uit om metafysisch samen te voegen met hun eigen lichaam, waardoor een unieke ervaring ontstaat. In het laatstgenoemde kunstwerk, dat Gormley heeft beschreven als een betonnen “bunker voor één”, creëerde de kunstenaar de sculptuur door zijn eigen lichaam te scannen, terwijl hij in een geïsoleerde hoek hurkte – wat volgens hem “een menselijke ruimte in de ruimte in het algemeen” aangeeft. Terwijl bezoekers door de ruimte lopen, zullen ze de tekeningen opmerken die Gormley overal heeft geplaatst. Deze geven aanwijzingen over de sculpturen die te zien zijn.
Michelangelo
Een van zijn nieuwere studies, Double Blockworks, is gemaakt met behulp van een scan van de kunstenaar die een van zijn eerdere werken grijpt. Ze doen denken aan mitose, of de deling en replicatie van cellen die de voortzetting van het leven garandeert. Bij het maken van deze serie dacht Gormley na over Michelangelo’s laatste onvoltooide sculptuur – de Pietà Rondanini (1552-64) – als metafoor voor de relatie tussen de beeldhouwer en zijn materiaal, leven en dood.
Voor de kunstenaar belichamen de verdubbelde figuren “materie als een voortdurende dans van mogelijkheden tussen opkomst en entropie, de erkenning van instabiliteit en onvermijdelijk gevaar, maar tegelijkertijd ook verbondenheid, de behoefte om te blijven staan en vast te houden – om de wereld, de toekomst, een ander lichaam aan te raken”.