A.H.J.Dautzenberg schuwt in zijn werk het experiment niet. In Aslast gaat hij daarbij heel ver, maar wie de moeite neemt om in het ritme te komen, ontdekt iets bijzonders.
Op de eerste bladzijde maak je kennis met P. die in een trein naar onbekende zit. P. veegt een vuiltje van het raam, kijkt naar zijn veters en riem en bestudeert de details van de verder lege coupé. Daarnaast wordt in vetgedrukte letters het voorbijschietende landschap beschreven. Tot zover lijkt Aslast op de roman die het volgens de omslag hoort te zijn.
Trance
Want al snel worden de alinea’s van de eerste bladzijden herhaald met her en der een kleine verandering. Al gauw kom je als lezer in een soort ritme of trance en ontvouwt zich een surrealistisch verhaal. Waar het precies over gaat is volgens Dautzenberg aan de lezer. Zelf denk ik dat het gaat om iemand die worstelt met suïcidale gedachten.
De herhaling zorgt ervoor dat het boek niet voor iedereen makkelijke kost zal zijn, maar wie de moeite neemt om in Aslast te duiken, zal worden beloond met experimentele literatuur die zich laat vergelijken met bijvoorbeeld een minimalistisch muziekstuk. Na een paar bladzijden ontstaat dan een ritme door de vaste patronen en een melodie door de subtiele wisselingen in de tekst.