2011 is een roerig jaar geweest voor deze kleine wereld. Niet alleen de grote aantallen opstanden in het Midden-Oosten bedoel ik hiermee, maar ook nieuwtjes op kleinere schaal zoals de scheiding van de scheppers van Sonic Youth, Kim Gordon en Thurston Moore, hebben veel teweeg gebracht bij een groot aantal mensen.
Het betekent misschien het einde van een hoofdstuk in vele levens (ondanks het uitblijven van een officiële break-up van de band), maar blijkbaar is muziek in staat alle problemen te overleven: Thurston en Kim blijven afzonderlijk hun gang gaan, gelukkig. Het noisecombo Body/Head, gevormd door Kim Gordon en Bill Nace (Vampire Belt, Northhampton Wools) trad 26 februari op in Occii, Amsterdam, en liet de uitverkochte zaal wegdromen.
Het is erg bijzonder om zo’n grote naam in een vrij kleine plek te laten spelen. Het lijkt haast tegennatuurlijk, maar achteraf is het een geweldige keuze geweest. De avond voor Body/ Head was binnen korte tijd uitverkocht en de zaal stond bij de eerdere acts (Vom Grill-noiseproject van Dennis Tyfus, en een experimentele film van Emile Zile) volledig vol en de temperatuur was ook aardig gestegen voordat Body/Head überhaupt nog moest beginnen. In het publiek bevonden zich jong en oud en bekende namen zoals Carlos van Hijfte (voorheen Europees boekingsagent van Sonic Youth) ontbraken ook niet.
Grootheid
Kim Gordon werd ontvangen als een grootheid door een juichend publiek dat zelfs tussen de nummers door haar aanwezigheid wilde laten gelden. Bill Nace in combinatie met de fragiele verschijning van Kim geeft nogal een vreemd beeld op het podium. Maar zodra de gitaren aan gaan en de muziek op gang komt, snappen we wat er zo goed werkt: Kims dromerige stem en Bills vervreemdende gitaarklanken creëren een sfeer die elk gesprek stil doen vallen. Daarnaast vormden haar rustige houding en bijna levensloze blik een vrij groot contrast met zijn soms wilde bewegingen. Het contrast van beweging en rust kwam ook terug in de nummers die ze ten gehore brachten: geen van alle songs hadden een echte duidelijke structuur. Halverwege werd alles kort stilgezet in verband met gebrek aan feedback, maar de geluidsman wist alles in orde te maken en de show kon verder gaan.
Body/Head liet een enthousiaste zaal achter en ondanks een flauwe wave van shhht-geluiden in het publiek op een bepaald moment, ging er een diep respect van de zaal uit naar de twee muziekkunstenaars op het podium. Er zijn weinig podia die zo’n vernieuwend programma laten zien als de Occii. Een avond vol experimentele noise en film is toch geliefder dan lijkt en doet verlangen naar meer. Maar wellicht is het goed dat het einde er eerder was dan verwacht, anders was de magie verloren gegaan.
Tekst & foto’s: Minja Sarovic
