In haar laatste roman neemt Eva Meijer ons mee naar een doodgewone Nederlandse familie. Door de ogen van de hoofdpersoon beleven we een week vol rouw, liefde, onbegrip en vooral rake observaties.
Het begint met een telefoontje. De hoofdpersoon die in Engeland studeert, krijgt te horen dat haar tante een einde aan haar leven heeft gemaakt. Haar vader vraagt haar naar huis te komen. Eenmaal thuis komt ze terecht in alle hectiek die komt kijken bij een plotseling overlijden.
Dieren
Alles is ineens anders, terwijl er eigenlijk ook veel hetzelfde is gebleven. Als lezer krijg je een heel mooi inkijkje in deze wereld, maar dan wel door de ogen van iemand met een geheel eigen blik op de wereld. Zo heeft ze meer oog voor de dieren binnen de familie dan de anderen en denkt ze veel na over willekeurige mensen in de stad. Ook krijgt ze door haar terugkeer in Nederland te maken met een oplaaiende verliefdheid.
Als geen ander weet Eva Meijer doodgewone zaken te observeren en te omschrijven. Mooi is bijvoorbeeld de passage waarin ze de dagelijkse belevenissen van een vaatdoekje beschrijft. Of de manier waarop mensen verschillend reageren op de dood of beter gezegd: zelfmoord. Ondanks het zware onderwerp is het boek hierdoor toch luchtig. Dat neemt niet weg dat het je af en toe na laat denken over het leven en het einde ervan. Een prachtig boek!