Owlboy review

Platformers waarin je met verkregen items nieuwe gebieden kunt unlocken, komen al jaren op de markt. Een ‘Metroidvania’ met een dergelijk unieke stijl als Owlboy zijn er slechts maar weinig.

Prachtige graphics

Werp slechts een blik op de trailer en je ziet meteen waar ik het over heb. Owlboy ziet eruit als een game van weleer, maar is dit niet. De pixelart die door ontwikkelaar D-Pad Studio is gebruikt, is simpelweg prachtig te noemen en zorgt ervoor dat je de wereld en personages niet zo snel vergeet. De luchtwereld van Owlboy is een genot om te verkennen, niet alleen vanwege de grafische stijl, want zoals het hoort in dit type game zijn er een hoop geheimen te ontdekken.

Hoe mooi de graphics wel niet zijn, de verhaallijn daarentegen is wisselvallig te noemen. Deze weet gedurende het spel te intrigeren, mede door de wereld (en de achtergrondinformatie daarover) en de personages, maar op het eind weet het de middelmatigheid toch net niet te ontstijgen. Iemand anders die ik over de game sprak en die hem vorig jaar had uitgespeeld (Owlboy kwam eerder uit op onder andere de PC), kon zich dan ook niets meer van het verhaal herinneren, maar de personages nog al te goed.

Hoewel hoofdpersoon Otis als enige personage niet kan spreken, zorgden de interacties met en tussen zijn reisgenoten (waarover straks meer), vijanden en de wezens uit de wereld meer dan eens voor een glimlach op mijn gezicht.

Metroidvania, maar dan anders

Waar de mogelijkheid tot vliegen in games vaak tot op het eind van de game wordt bewaard als ultieme beloning voor alles wat je daarvoor hebt gedaan, is deze in Owlboy vanaf het begin al beschikbaar. De wapens en items speel je ook op een volledig andere manier vrij, waar dit – vergeleken met bijvoorbeeld Metroid – geen daadwerkelijke voorwerpen zijn maar personages die de krachten hebben. Deze til je op, waarna je met ze rondvliegt en hun krachten kan gebruiken. Tegelijkertijd kan je on-the-fly van personage wisselen, maar kan het nog wel eens voorkomen dat je een nauwe gang niet doorkomt omdat je iemand met je meedraagt. Deze reisgenoten zorgen, zoals eerder gezegd, ook voor de nodige komische momenten, maar persoonlijk had ik toch graag wat meer powers willen zien ter variatie. Owlboy is dan wel geen lange game (met zo’n 10 uur was ik er doorheen), maar één of twee extra krachten hadden geen kwaad gekund.

Het mag duidelijk zijn dat ik erg te spreken ben over de grafische stijl. Toch leek de Switch-versie op de hectischere momenten wat moeite te hebben om alles lekker draaiend te houden, waardoor de framerate daalde en het beeld ging schokken. Het is slechts een kleine kanttekening, want het had geen verdere invloed had op de gameplay en het gevoel dat de spelwereld levert. Ook de muziek helpt mee aan dat gevoel, waar de muziek de juiste ambiance zet voor de luchtwereld, zijn zwevende steden en piraten als bad guys.

Conclusie

Owlboy hoeft het niet alleen van zijn prachtige grafische stijl te hebben, maar is daarna ook nog eens een top platformer. Het is dan ook zonde dat het verhaal net niet hetzelfde kaliber haalt. Het is interessant genoeg om tot het einde door te spelen, mede door de humoristische personages die met je meereizen, maar eindigt met een sisser waardoor de plot niet lang zal blijven hangen. Ben je fan van games zoals de klassieke opzet van Metroid, dan is Owlboy zeker een game die je eens moet checken.