In 2022 kreeg de film van Baz Luhrmann over het leven van Elvis veel aandacht. Nu volgt er een film van Sofia Coppola die een andere kant van het verhaal belicht. In Priscilla draait het om het leven van Elvis’ vrouw Priscilla.
Het verschil tussen beide films had niet groter kunnen zijn. Waar Luhrmann bekend staat om zijn uitbundige gevoel voor show kiest Coppola juist voor een ingetogen verhaal. Zij baseerde deze op het boek Elvis and Me dat Priscilla Presley uitgaf in 1985. In de film zien we dus alles vanuit het perspectief van Priscilla. Van de eerste ontmoeting met de toen al beroemde popster in Duitsland, toen ze overigens nog maar 14 jaar oud was, tot het moment dat ze Elvis verlaat in 1972.
Vraagtekens zetten
Tijdens het kijken naar Priscilla krijg je een totaal ander beeld te zien van Elvis dan dat we tot op heden kennen (of je moet het boek Elvis en Me hebben gelezen). Er zijn een hoop zaken waar je al direct je vraagtekens bij kunt zetten. Zoals het beginnen van een relatie met een 14-jarige of het overmatig gebruik van allerlei pillen. Zo krijgt Priscilla bij haar eerste logeerpartij op Graceland zo veel slaappillen van Elvis dat ze twee dagen buiten westen is.
Ook het gedrag van Elvis tegenover zijn vriendin/vrouw is vreemd. Graceland is voor haar steeds meer en meer een gouden kooi die ze amper mag verlaten. Tegelijkertijd is Elvis constant op pad voor optredens of filmopnames. Uit de krant moet Priscilla dan vernemen met wie hij nu weer aan het flirten is. Tegelijkertijd is zijn gedrag ook dubieus als ze samen zijn. De liefde van Elvis voor Priscilla lijkt in de basis oprecht, maar krijgt een ongezonde invulling.
Sterk acteerwerk
Door dit alles is Priscilla een film die een donkere kant van een bejubelde ster laat zien. Je beeld over Elvis zal dus behoorlijk kantelen, maar zal je wellicht ook niet verbazen. Ga de film vooral zelf zien om je eigen mening te vormen. Priscilla is niet alleen erg de moeite waard vanwege het verhaal, maar ook door het zeer sterke acteerwerk van Cailee Spaeny (Priscilla) en Jacob Elordi (Elvis). Als geen ander weet Sofia Coppola de sfeer en het tijdsbeeld prachtig weer te geven.
Ook de soundtrack is heerlijk. Er was geen toestemming om muziek van Elvis te gebruiken, maar daar heeft Coppola’s man Thomas Mars (van de band Phoenix) prachtige oplossingen voor gevonden. Zo is het lied dat hij onder het einde van het verhaal heeft gezet gedenkwaardig goed gekozen.
