Dan Mangan, de meest aaibare singer-songwriter van het moment, mocht gisteravond een uurtje vol spelen in de kleine zaal van Paradiso. Dit keer werd hij ondersteund door een band (gitaar, contrabas en drums).
Het concert begon al om 7 uur omdat er aansluitend een Indievloot-avond was in Paradiso. Mangan vond het zelf ook wel een beetje jammer om zo vroeg en kort te moeten spelen. De nummers klonken in het begin een beetje gejaagd, de mannen hielden de vaart er goed in. Het publiek werd meerdere malen bedankt voor zijn aanwezigheid op dit vroege tijdstip. Het plezier was geheel wederzijds, want het was een hartverwarmend uurtje, daar in de knusse bovenzaal van Paradiso.
Mangan heeft onlangs zijn derde plaat Oh Fortune uitgebracht en heeft ondertussen al aardig wat fans, getuige de reacties uit het publiek. Met bewonderende blikken werd Mangan toegejuicht. Er werd gejoeld, meegezongen en geklapt. Mangan is dan ook een uiterst sympathieke frontman. Hij is het type zanger dat zowel je puberende zusje als je excentrieke oom weet te waarderen. Met het uiterlijk van een bebaarde teddybeer en een stem als knapperend haardvuur sta je als toehoorder binnen no-time met een domme grijns op je gezicht mee te wiegen op de aanstekelijk simpele nummers. Zijn muziek klinkt als de perfecte soundtrack voor een roadtrip.
Door de kleine setting was het mogelijk om er een zeer interactieve show van te maken. Mangan kletste veel tussen de nummers door en nodigde ons uit om mee te zingen en te klappen. Zoals bij het nummer Robots (afkomstig van zijn vorige plaat Nice, Nice, Very Nice), en bij afsluiter So Much For Everyone, waarbij de gehele band onversterkt midden in het publiek ging spelen. Dit trucje schijnt hij wel vaker toe te passen, en hebben we bijvoorbeeld ook wel eens van mede-Canadees Patrick Watson gezien, maar het werkt toch iedere keer weer.
Dan Mangan maakt live dus een zeer sterke indruk. Dat hij niet altijd even stemvast is vergeven we hem direct. Naar eigen zeggen is hij in april weer te zien in ons land. Tot die tijd kunnen we ons in de koude wintermaanden warmen aan zijn stem op plaat. Een echte aanrader, deze ‘boy next door’ uit Canada.
Recensie: Saskia Naafs
Foto’s: Erik Bremer
