Een ongebruikelijke avond was het, op meerdere fronten. Op maandagavond 3 oktober stonden er maar liefst vier bands geprogrammeerd in de Paradiso waardoor de kleinste act, Eleanor Friedberger, acte de presence moest geven in de kelder. Eleanor is de vrouwelijke helft van het broer-en-zus-duo uit Brooklyn, The Fiery Furnaces. Haar eerste solo-plaat, ‘Last Summer’ komt op 10 oktober in Nederland uit.
Onder toeziend oog van een clubje diehard fans (type serieuze muziekliefhebber) begon Eleanor om stipt tien uur aan haar set en zette ‘Dearest’ van Buddy Holly in. Een nummertje om erin te komen. ‘A little Buddy goes a long way’, aldus Eleanor. In sobere setting, ondersteund door versterkte gitaar, zong de artiest een afstandelijk publiek toe. Eleanor vroeg zich hardop af of het publiek echt voor haar kwam, of slechts uit nieuwsgierigheid binnen was komen wandelen. Na een nummer over “chicks” dat ze haar ‘coffee shop song’ noemde verzuchtte ze: was dit maar een coffee shop (in plaats van een achteraf zaaltje naast de wc’s van de Paradiso). Halverwege haar set werd het erg rumoerig doordat bezoekers van de grote zaal nog even na kwamen borrelen in de kelder. Eleanor had hierdoor de grootste moeite haar eigenzinnige popliedjes over de bühne te brengen. Dat het gebrek aan aandacht haar irriteerde bleek wel toen ze zei “ik probeer wel meer te praten, maar er wordt al zo veel gepraat.” Het enthousiaste applaus na ieder nummer mocht niet zo veel baten.
Het beluisteren waard
Het aantrekkelijke van The Fiery Furnaces -dwarse ritmes, gekke breaks en onverwachte samples- komt in Eleanor’s solo werk nauwelijks voor. Haar nummers zijn eigenlijk simpele popliedjes, die net als bij de Furnaces wel abrupt ingezet en gestopt worden. Eleanor is geen sterke gitariste, maakt zelfs her en der foutjes. Ze moet het echt hebben van haar warme, sterke stemgeluid en haar kwetsbare, openhartige teksten. Voor een handjevol fans was het een interessant optreden, dat even abrupt eindigde als het begon. Want, “ik weet niet goed hoe lang je moet spelen bij zoiets”. Na een set van amper vijftig minuten gaf ze nog een toegift: een nummer dat ze nog niet eerder live gespeeld had. Hierna maakte Eleanor zich snel uit de voeten om in het donkere hoekje naast het podium alvast haar nieuwe cd aan het Nederlandse publiek te verkopen. Een cd die overigens geen recht gedaan werd door deze live-show en die zeker het beluisteren waard is.
Het spelen in de kelder was geen succes, niet voor Eleanor die een beetje ongelukkig alleen op het podium stond, en niet voor het publiek dat moeite had om de aandacht bij de muziek te houden. In december komt ze terug met band, hopelijk dan gewoon weer in de bovenzaal van de Paradiso.
Saskia Naafs
Foto’s: Erik Bremer