Cynisme heeft geen plaats in het landschap van Ray LaMontagne. Zijn teksten beschrijven het Amerikaanse land nog steeds als de plaats waar de mogelijkheden onbegrensd zijn, jonge mensen niets liever willen dan dat land verkennen, en waar materieel bezit het aflegt tegen een simpel leven met hard werken.
Zijn muziek is gekenmerkt door relatief eenvoudige songstructuren met prachtig (akoestisch) gitaarspel en Lamontagne’s zoetgevooisde, licht gruizige stem. In Amerika is hij Groot, daarbuiten een stuk onbekender. Op basis van de show en de persoonlijkheid die wij gisteravond zagen is dit volledig onterecht.
De optredens van Ray LaMontagne hebben een hippie-vibe die we sinds de hoogtijdagen van Blind Melon en The Black Crowes niet meer hebben gezien. Na diverse tours met volledige band (zijn eigen band, dan wel de “countryrock”-groep The Pariah Dogs) was het gisteravond tijd voor een minimalistische setting. Met een podiumdecor dat een zuidelijk hutje uit het begin van de twintigste eeuw refereerde, en een grote lichtzuil boven op de toren van een windmolen speelde LaMontagne met slechts een contrabassist voor een uitverkocht Chicago Theater.
Hoewel hij na opener New York City’s Killing Me erkende dat hij niet helemaal 100% was (er waren eerder deze week twee shows geannuleerd wegens keelontsteking) was hier los van wat problemen in het hogere vocale segment weinig van te merken. Ieder nummer was bevlogen, en ondanks de simpele instrumentatie van Lamontagne en de hyper-getalenteerde Zachariah Hickman (op eerder genoemde contrabas, traporgel en basklarinet) was de muziek gevarieerd genoeg om de aandacht erbij en het publiek enthousiast te houden. Een wat onsamenhangende monoloog over de recente verkiezingen en burgemeester Rahm Emanuel daargelaten, was de sfeer prachtig.
Lisa Hannigan
Die sfeer werd nog verder verhoogd door halverwege het optreden de Ierse Lisa Hannigan als achtergrondzangeres aan het duo toe te voegen. Voor niet-ingewijden: Lisa Hannigan brak op bescheiden schaal door als engelachtige tegenhanger van Damien Rice voordat ze een solocarrière begon. LaMontagne en Hannigan hebben samen de track O Sleep opgenomen, hetgeen gisteravond in de toegift voorbijkwam. Ondanks een wat onvoorbereide Hannigan (ze had duidelijk niet samen met LaMontagne geoefend) voegde haar hemelse stem en onwaarschijnlijk bereik een fraaie diepgang toe aan de songs van LaMontagne. Het publiek wist haar bijdrage dan ook op waarde te schatten.
Kortom, een gewonnen wedstrijd. Met een toegift die verder een bluesy versie van het extatische You’re The Best Thing (That Ever Happened To Me) bevatte kunnen wij opnieuw concluderen dat deze man 1) eens wat vaker moet toeren, vooral buiten de VS en 2) zijn soms wat naïeve wereldbeeld in de hedendaagse cynische maatschappij een heerlijke trendbreuk kan zijn. En nu snel naar de (digitale) winkel voor het album Passenger van mevrouw Hannigan!
Recensie: Jacco Kuipers