Hij was eerst bijna ten ondergegaan met het faillissement van THQ, maar werd gelukkig opgepakt door Ubisoft. Vervolgens werd de titel meerdere keren uitgesteld, maar daar is hij dan eindelijk: South Park The Stick of Truth. Matt Stone en Trey Parker – de makers van de South Park serie- hebben flink meegeholpen aan de game en volgens hen moet het zijn alsof je een aflevering zelf speelt. Is dit ook zo in het uiteindelijke product?
I’m going down to South Park…
In The Stick of Truth speel je niet met Stan, Kyle, Cartman of Kenny, maar met The New Kid. En wat doet een klein kind zodra hij nieuw in een buurt is? Precies, vriendjes zoeken. Nadat jij je eigen South Park-figuurtje hebt gemaakt stap je uit de verhuiswagen en ga je op pad. Al snel raak je verwikkeld in een ‘eeuwenoude strijd tussen elven en mensen’, oftewel een grote groep kinderen die vecht om een stok: The Stick of Truth. Het verhaal past goed in de lijn van een paar recente afleveringen, waarin de kids ook allemaal aan het LARP’en zijn. Maar niet alleen daarom past het Fantasy-thema bij de game. The Stick of Truth is namelijk een heuse RPG waarin je meerdere sidequests kunt volgen.
De heerlijk gekke verhaallijn en missies lopen in elkaar over en passen goed in de wereld van South Park. Zo ben je het ene moment in het riool de kinderen van Mr Hanky (ja die drol) aan het zoeken, om een ander moment Al Gore te helpen met zijn zoektocht naar ManBearPig. Al deze sidequests kun je bijhouden in een handig menusysteem, waar ook jouw personage geüpgrade kan worden naarmate hij levels omhoog gaat.
Gameplay
Als the new kid – door Cartman omgedoopt tot Sir Douchebag – kan je vrij rondlopen door South Park terwijl je missies uitvoert voor de bewoners. Echter kan je overal worden aangevallen door vijanden, die variëren gebruikelijke vijanden als wolven, zwervers en aliens maar ook Gingers, Nazi Zombies (ingesproken door echte fragmenten van Hitler) en veel raarder gespuis. Het battle systeem komt regelrecht uit een klassieke RPG als Final Fantasy met een vleugje Mario & Luigi. Om de beurt mag er aangevallen worden, maar ook hier zit nog een extra twist aan. Wanneer je de aanval goed weet te timen, breng je extra veel schade aan of kan je een extra keer aanvallen. Dit geld idem dito voor aangevallen worden. Wanneer je op het juist moment een knop indrukt, wordt de toegebrachte schade zwaar verminderd.
Het is niet bepaald een soort gameplay die je bij een serie als South Park verwacht, maar het werkt verdraaid lekker. Ook de secundaire characters in de gegevens kunnen door dit systeem beter meevechten. Je vecht namelijk vaak niet alleen, maar samen met een partner. Ieder van hen heeft weer andere kwaliteiten, dus het afwisselen van de personages kan niet alleen tactisch zijn, maar ook bevorderlijk voor het plezier in het spel.
Op den duur kan het vechtsysteem namelijk wat repetitief aanvoelen. Gelukkig kunnen gevechten ook voorkomen, of makkelijker gemaakt worden door de omgeving. Laat je op voorhand een stapel boeken op een vijand vallen, dan zal hij niet mee kunnen vechten. Nog leuker is om keihard een ruft richting een groep vijanden te laten, zodat ze al kotsend de strijd aan gaan met je.
Aflevering
Aan alles is te merken dat Trey Parker en Matt Stone een flinke vinger in de pap hebben gehad bij de ontwikkeling van The Stick of Truth. Het script, het uiterlijk van de game, maar boven alles de typische South Park-humor is perfect verwerkt in de game. Zelfs de manier waarop characters reageren op wat er aan de hand is, zou regelrecht in een aflevering kunnen zitten. Tijdens het eerste gevecht legt Cartman bijvoorbeeld uit waarom er juist van dit gevechtssysteem gebruikt wordt gemaakt en zodra je met zijn moeder probeert te praten, wordt je hiervan weerhouden omdat zij – volgens hem – geen onderdeel van het spel is. Dat de gebruikelijke cast de stemmen inspreekt en de personages (inclusief de speler) op dezelfde manier lopen als in de serie, bevorderen het gevoel van ‘echt een aflevering spelen’.
Voor de game stonden Matt Stone en Trey Parker voor een vraag, waar ze in zeventien jaar nog niet eerder bij stil hadden gestaan: Hoe ziet South Park er op een kaart uit. In de serie kreeg je tenslotte alleen maar losse delen te zien van de stad. Voor The Stick of Truth hebben ze van South Park dan ook echt een dorp gemaakt waar je vrij doorheen kunt lopen en zijn hier goed in geslaagd. Uit alle seizoenen zitten er wel referenties in de spelwereld verstopt en vooral de kledingkasten van de vier bekende kids zijn een genot van herkenning.
Censuur
Grootste minpunt in mijn ogen is toch wel de censuur die er in is verwerkt. Dat sommige segmenten van de game Australië vervangen zijn, snap ik door hun strikte regelgeving wel. Maar waarom Ubisoft er voor heeft gekozen om deze scènes er ook in Europa uit te halen is mij een raadsel. Het gaat om een handjevol aan scènes, echter zit het grootste gedeelte hiervan in één segment gepropt. Waar Amerika naar filmpjes kan kijken waarin personages een ‘Anal Probe’ krijgen, krijgen wij een scherm te zien waar Matt Stone en Trey Parker uitleggen wat er gebeurd. Toegegeven het is humoristisch, vooral door de droge liftmuziek op de achtergrond, maar het is algemeen bekend dat South Park niet beroemd is geworden door zijn nette en keurige beelden.
Conclusie
Vergeet alle voorgaande misbaksels, dit is dé South Park-game die je als fan van de serie gespeeld moet hebben. Het is het wachten meer dan waard geweest en de typische humor van Matt Stone en Trey Parker straalt er dan ook van af. Zelfs als je normaal gesproken niet van Turn Based RPG gevechten houdt, is het verhaal er één die erg vermakelijk is. Als in een toekomstige patch de censuur ook verwijderd wordt, zou het pakket helemaal compleet zijn.
South Park The Stick of Truth is nu verkrijgbaar voor Xbox 360, PlayStation 3 en PC.
Voor deze recensie is de Xbox 360 versie gebruikt