Afgelopen weekend zag ik The Master van Paul Thomas Anderson tijdens het IFFR. Thuisgekomen ben ik gaan zitten om een recensie te gaan schrijven, maar dat bleek nog niet zo makkelijk te zijn.
De film is namelijk nogal ongrijpbaar, maar blijft wel in je hoofd zitten. Het verhaal van de film heeft niet echt een kop en staart maar gaan min of meer over de seksueel gefrustreerde oorlogsveteraan Freddie Quell (Joaquin Phoenix). Op de loop voor het onheil komt hij per ongeluk in aanraking met Lancaster Dodd (Philip Seymour Hoffman).
Scientology
Dodd is de leider van een beweging/religie/sekte met de naam Cause. Hij schrijft daar boeken over en organiseert sessies waarin hij mensen probeert terug te laten keren tot hun ware ik. Het personage Dodd is losjes gebaseerd op L. Ron Hubbard, de oprichter van Scientology. De twee hoofdpersonen hebben een moeizame verhouding die zich het beste laat omschrijven als die van meester en knecht. Daar komt ook de titel vandaan (plus het feit dat steeds meer volgelingen Dodd master gaan noemen).
Wat The Master nou zo’n goede film maakt is in de eerste plaats het spel van de hoofdrolspelers. Beide heren hebben al heel wat imposante rollen op hun naam staan, maar stijgen in The Master boven zichzelf uit. Vooral bij Joaquin Phoenix speelt vol overgave een veteraan die een hele harde klap van de molen heeft gekregen en zo een perfect proefpersoon/slachtoffer voor de sekteleider kan zijn. Het is echt genot om naar het acteerwerk te kijken.
Weidse shots
Ook de beelden zien er prachtig uit. In het begin van de film zitten een aantal hele mooie weidse shots. Een mooi voorbeeld is de scene waarin Quell probeert te ontsnappen in een akker. Links in het beeld zie we hem rennen, terwijl zijn achtervolgers af en toe rechts het beeld binnen komen. Ook een shot met soldaten die een trap beklimmen is prachtig uitgevoerd. Later in de film zien we vaker acteurs en hun spel in beeld, maar ook dat ziet er prachtig uit. Zeker omdat de film op sommige plaatsen, waaronder het IFFR, in 70mm te zien is. De cinematografie van Mihai Malaimare Jr., die eerder het prachtige Tetro schoot, komt op een groot doek echt heel mooi tot zijn recht. Een andere pluim gaat naar Jonny Greenwood (Radiohead) die voor een indrukwekkende filmscore zorgde.
Na deze droge opsomming van feiten over The Master wil ik het toch nog een keer hebben over het verhaal. Waarschijnlijk moeten we het zoeken bij het feit dat Paul Thomas Anderson zoveel credit heeft bij het filmpubliek dat hij het aandurft om met een film te komen die niet meteen te begrijpen en duiden valt, maar tijdens het bekijken wel direct indruk maakt. Misschien is het ook wel niet aan een recensent om de film uit te leggen aan de lezers, maar moeten die lezers maar zelf de film gaan zien.