Het zal je niet onbekend zijn dat de benaming van onze donderdag te danken is aan de mythische Noorse dondergod Thor. Het is dus ook geen wonder dat deze oersterke, hoogblonde krijger inspiratiebron blijft voor tal van boeken, comics en films.
In navolging van andere populaire Marvel-striphelden, zoals Iron Man en The Hulk, was het even wachten op de grote live action verfilming van Thor, maar het eindresultaat blijkt het wachten meer dan waard te zijn.
De wereld van Thor
Wie zich de verrassend onverwachtse Thor-scène uit de komische jaren tachtig film Adventures in Babysitting herinnert, weet misschien nog hoe een jonge Vincent D’Onofrio ineens uit de rook verschijnt als de held met de grote hamer. Maar waar in die film zijn goedkope blonde pruik eruit zag als iets wat bij de plaatselijke feestwinkel was gekocht, zijn voor de nieuwe Thor-verfilming kosten nog moeite gespaard om een visueel spektakel neer te zetten dat al zijn voorgangers overtreft.
Het rijk van Asgard, de wereld van Thor, wordt met veel fantasie en spectaculaire beelden geïntroduceerd, waarbij 3D een absolute meerwaarde toevoegt (mits je geen hoofdpijn krijgt van de brillen). Minpuntje is dat de personages af en toe dreigen te worden opgeslokt als mieren in een overwegend CGI-landschap, maar er is duidelijk met veel detail en liefde aan gewerkt, wat ook geldt voor de rijke decors en kostuums.
Held met humor
Vanwege zijn arrogantie en onbezonnenheid dreigt Thor (Chris Hemsworth) een eeuwenoude oorlog los te ketenen met de ijsreuzen van het rijk Jotunheim. Om dit te voorkomen ontneemt Thor’s vader, Koning Odin (Anthony Hopkins), hem zijn goddelijke krachten en verbant hij hem naar de menselijke Aarde.
Dat Thor en companen in Asgard aanvankelijk zo bombastisch en theatraal overkomen, blijkt een verrijking voor de scènes die volgen van Thor’s ballingschap op ons planeet. Juist door het enorme contrast met Aarde wordt duidelijk in hoeverre Thor hier uit de toon valt en geen benul heeft van aardse manieren. Dit zorgt voor een gezonde dosis humor en een aantal hele grappige scènes. De film is er zelfs in geslaagd tenenkrommend slechte one-liners te vermijden die vaak in dergelijke genrefilms voorbij komen.
Strakke regie
Regisseur Kenneth Branagh heeft er wijselijk voor gekozen om de film met een grote knipoog te maken en daarnaast weet hij de juiste balans te houden met zowel de dramatiek als de actie. Hij haalt het beste uit zijn acteurs en de karakterontwikkeling van de titelheld voelt geheel organisch en nooit geforceerd. De Australische Hemsworth is een perfect gecaste Thor – en niet alleen vanwege zijn enorm brede en gespierde verschijning. Zijn spel bevat ook de juiste nuances om de nodige sympathie voor zijn (aanvankelijk egocentrische) karakter op te wekken. Ook de Britse Tom Hiddleston overtuigt als zijn jaloerse, continu in gewetensstrijd verwikkelde broer, Loki.
Alleen Natalie Portman is enigszins ongeloofwaardig als bloedmooie wetenschapper, die de gevallen God probeert te helpen zijn krachtgevende krijgshamer (Mjölnir) terug te vinden. Aan haar acteertalent zal het niet liggen, maar wat ons betreft had een minder bekende actrice in de rol van Jane gecast mogen worden, want je bent je er vooral van bewust dat je naar Natalie Portman zit te kijken. Desondanks doet dit niets af aan haar overtuigende chemie met Hemsworth en het mooie plaatje dat ze samen vormen.
The Avengers
Voor comic fans biedt Thor ook een paar lekkermakende cameo’s van andere Marvel-karakters en een verwijzing naar hun en Thor’s terugkeer in de langverwachte The Avengers (2012) van regisseur Joss Whedon. Wie blijft zitten tot na de aftiteling wordt beloond met een extra scène en een tipje van de sluier voor wat betreft het plot. Wij kunnen persoonlijk niet wachten, maar Thor is wat ons betreft alvast de eerste vermakelijke superhero-blockbuster van 2011.
Leah van Tooren