De druk op ontwikkelaar Naughty Dog moet gigantisch zijn geweest toen het besluit werd genomen om één van de hoogst aangeschreven en alom geliefde games ooit te voorzien van een directe opvolger. Een game die volgens velen geen vervolg nodig had en de perfect verhalende ervaring was. The Last of Us Part II laat zien dat er nog veel meer te putten is uit deze post-apocalyptische wereld en dat men niet bang is om drastische beslissingen te maken. Het resultaat is fenomenaal en een verfijning van The Last of Us op ieder vlak.
Het verhaal van Joel en Ellie was nog lang niet op zijn einde en dus gaat Part II verder enkele jaren na dat moment waarmee The Last of Us afsloot. De twee zijn echter niet meer hetzelfde en je bemerkt direct dat de situatie tussen Joel en Ellie gespannen en ongemakkelijk is. Naast dat The Last of Us Part II geweldige gameplay bevat, waar we zo meteen uitgebreid in duiken, zijn het verhaal en diens personages het gene wat er met kop en schouders bovenuit steekt. Veel wil ik er niet over kwijt, omdat je als lezer dit zelf wil ervaren, maar dit verhaal van wraak en consequenties is zo sterk dat het beangstigend is.
De meest realistische afbeelding van de mens
Personen veranderen, niet alleen in hun eigen acties en ervaringen, maar ook in de manier hoe Naughty Dog elementen presenteert aan de speler. Er zijn geen helden en geen schurken. Er is geen goed en kwaad. Uiteindelijk zijn het alle maar mensen die proberen te overleven en te doen wat goed is in hun ogen. Het dergelijk vaag houden doet geen eer aan hoe ontzettend sterk The Last of Us Part II dit uitspeelt, maar het is cruciaal voor de ervaring van de speler dat we het hierbij laten.
Wat dit effect nog vele malen versterkt is dat ieder personage uit The Last of Us Part II ontzettend realistisch overkomt. Niet alleen door de prachtige graphics, maar vooral omdat niet iedereen fotomodel mooi hoeft te zijn. Niet eens het stereotype van wat media ons vertelt dat aantrekkelijk is, maar echte personen. Met mankementen, kleine afwijkinkjes die ons allemaal menselijk maken. Bovenal is het de sublieme manier waar conversaties worden gehouden, hoe deze ingesproken zijn en verhaal arks die men meemaakt. The Last of Us Part II moet het schoolvoorbeeld worden van hoe je een personage vormgeeft.
Beklemmend
Als horror en action adventure, doorspekt met fantastische dialogen en een uitstekend in elkaar gestoken verhaal, is de game ook ijzersterk. De vervallen steden van Jackson en Seattle voelen geleefd aan. De natuur neemt de wereld terug en de vernietigde gebouwen, opgeworpen barricaden en de vele doden vertellen meer dan in zinnen gezegd kan worden. Nog steeds is The Last of Us Part II ook ontzettend beklemmend, wanneer de donkere gebouwen doorkruist moeten worden of wanneer je op vreselijke hoogte over een veel te dunne balk manoeuvreert.
Ik genoot van iedere ruimte die ik verkende en de verhalen die het vertelt met zijn omgeving en brieven die je vindt. Gelukkig is er grote verscheidenheid tussen de omgevingen en geen moment hetzelfde. Van de vervallen hotelkamers, waar je de levens van de bezoekers meekrijgt, tot een stressvolle encounter in een ondergelopen parkeergarage; The Last of Us ademt sfeer en is daarmee angstaanjagend, claustrofobisch en snoeihard.
Een nieuw niveau van gewelddadigheid
Iets waar het origineel al niet van weg schuwde, gaat The Last of Us Part II ook op in het geweld. En ik spreek niet over simpelweg moorden, maar extreem grafisch, verontrustend geweld. Ellie hoeft zich geen zorgen te maken over breekbare shivs zoals Joel deed in de vorige game en steekt dan haast eindeloos monsters en mensen in de nek. De realistische weergave van dit alles maakt het zo verontrustend, hoe iemand met luid gegorgel en duidelijk pijn en doodsangst in de ogen neergaat blijft je bij. Maar op het moment dat je gevoel dergelijk afgestompt raakt van al de constante gewelddadige gruwelijkheden dat je er bijna niet meer bij stil staat – dan ineens stompt de game je in de maag en brengt wat je aan het doen bent terug in perspectief.
Geheel in het thema dwingt de game je ook op zoek te gaan naar resources en – waar mogelijk – jouw eigen zaken te craften. Geholpen door de limieten aan wat je bij je kunt dragen, was ik hierdoor nooit comfortabel in mijn ability om een gevecht aan te gaan. Zo werd het mijn doel om zo veel mogelijk infected, clickers en menselijke soldaten met stealth kills om te brengen, om pas naar de vuurwapens te grijpen wanneer het echt niet anders kon. De pijl en boog bleek een uitstekende tussenweg om geruisloos uit te schakelen, waar sommige van de wat ‘hardere’ wapens een glimlach op mijn gezicht konden toveren. Het constante gebrek aan munitie zorgde voor veel variatie in mijn wapen gebruik, zonder dat dit ooit te gemaakt aanvoelde.
Deze combat voelt cinematisch genoeg aan zonder ooit te veel een herhaling te worden. En ook hier sijpelt het realisme door, wanneer je vijanden de naam van een gevallen vriend horen schreeuwen of in hun dialogen op zoek naar jou als speler. In het laatste geval vond ik veel nut in de ‘luister’-modus waar personen oplichten in de omgeving – wat je feitelijke x-ray vision geeft. Met name bij de gruwelijke monsters, die wederom perfect in de wereld passen, bleek een dergelijke sluipmethode cruciaal om ongezien of met zo min mogelijk confrontatie verder te komen.
Conclusie
The Last of Us Part II is fenomenaal in zijn verhaalvertelling en het neerzetten van een geleefde wereld. Nooit zag ik meer realistische personages en menselijke interactie, al zal het extreme geweld waar de game mee doorspekt is sommigen afschrikken. Toch schittert de game op de stille momenten, wanneer je in alle rust verkent, de wereld in je opneemt, brieven leest en conversaties volgt. Het verhaal vol wraak en consequenties waar niets zwart of wit is, wat geen goed of kwaad kent, maar enkel mensen – maakt the Last of Us Part II een waar meesterwerk.
Sander Noordijk
