Oorspronkelijk had het concert van Bright Eyes in Paradiso al in augustus 2020 plaats moeten vinden. Na 2 jaar uitstel was het eindelijk zover en konden Conor Oberst en zijn band eindelijk de nummers van het album Down in the Weeds, Where the World Once Was live laten horen.
Het was dus in eerste instantie de bedoeling dat het optreden ter promotie van het nieuwe album was. De release zou eigenlijk samen moeten vallen met een Europese tour. Uiteindelijk kwam de plaat gewoon in augustus 2020 uit, maar werden de concerten twee keer voor een jaar uitgesteld. Wat moet je dan als band? Doen of dat materiaal gloednieuw is? Of toch leven in het nu?
Nieuwe versies
Bright Eyes koos voor een beetje van beide. Zanger/frontman Conor Oberst refereerde een paar keer aan de oorspronkelijke datum en het toen gloednieuwe album, maar liet ook weten dat hij de laatste tijd zijn catalogus met liedjes opnieuw aan het doorgaan is en van een aantal daarvan nieuwe versies aan het opnemen is.
Op het podium is Oberst echt de frontman en de leider van de band. Die band bestaat uit maar liefst 7 muzikanten, zodat het eclectische geluid van de albums van Bright Eyes goed vertaald kon worden naar een live-setting. Alleen de doedelzakken uit Persona Non Grata ontbraken, die werden vervangen door een combinatie van saxofoon, trompet en melodica.
Emotionele wervelwind
Opvallend was vooral het gedrag van Conor Oberst op het podium. Al tijdens de opener Dance and Sing stond hij wild te dansen, spong hij op de versterkers en nam hij hij vreemde rockposes aan. Oberst was een emotionele wervelwind, waar je als bezoeker vol verwondering naar kan kijken. Met de gitaar in de hand stond hij stevig te rocken, maar achter de piano was hij juist weer heel introvert. Zo legde hij af en toe zijn hoofd ten ruste op de toetsen van de piano als de band het muzikaal overnam.
De setlist was uiteindelijk een mooie dwarsdoorsnede van het rijke oeuvre van Bright Eyes met natuurlijk een focus op het prachtige album I’m Wide Awake, It’s Morning. Helaas pakte het mooiste nummer van deze plaat het minst goed uit tijdens het optreden. Bij First Day of My Life klonk de stem van Oberst gruizig en zong hij (expres?) de melodie net even anders. Een typisch voorbeeld van hoe ongrijpbaar en onvoorspelbaar Conor Oberst is. Al gaan er ook hardnekkige geruchten rond dat het mentaal niet goed met hem gaat.
Setlist
Dance and Sing
An Attempt to Tip the Scales
Jejune Stars
Mariana Trench
Old Soul Song (For the New World Order)
We Are Nowhere and It’s Now
Falling Out of Love at This Volume
Method Acting
Poison Oak
Persona non grata
Shell Games
Tilt-A-Whirl
To Death’s Heart (in Three Parts)
Another Travelin’ Song
Ladder Song
Toegift