De hoofdrolspelers in de boeken van Dimitri Verhulst hebben het meestal niet makkelijk in het leven. In De Pruimenpluk lijkt de eenzame Mattis hetzelfde lot beschoren, maar dan verschijnt er plots een dame op zijn pad en laait de liefde op.
Het is de combinatie van de Vlaamse uitdrukkingen en de typische observaties van Verhulst die de boeken zo prettig maken om te lezen. Je hebt het gevoel aanwezig te zijn in dezelfde ruimte als de personages. Ook als Mattis besluit weer eens dronken te worden of als hij in de vuile onderbroeken van een ander rondloopt.
Serotonine
Ik moest bij het lezen van dit boek vaak denken aan een passage uit Serotonine van Michel Houellebecq. Ook hier probeert een man het hart te veroveren van een vrouw die op een afgelegen plek aan een meer woont, maar nog opvallender is de radicale manier waarop de heren te werk gaan. Bij Houellebecq blijft het bij een voornemen, maar hier voert Mattis de slinkse actie ook echt uit. In liefde en oorlog is kennelijk alles geoorloofd.
De pruimenpluk leest als vanouds heerlijk weg. Het taalgebruik en de omschrijvingen zijn om te smullen. Ook Mattis is weer een fijn personage. Een man die naar de buitenwereld perfect en charmant overkomt, maar van binnen toch een paar vreemde trekjes heeft. Of is het de liefde die plots zijn leven binnenstapt die hem dwaze dingen laat doen?