“Doe het nou Marc”, “Ik weet zéker dat je het deze keer wél gaaf zal vinden”, “Ik loods je er wel door heen”, “Ik geef je tips.” Slechts een kleine greep citaten waarmee collega Sander Noordijk mij de afgelopen jaren aan de Souls-like titels van ontwikkelaar FromSoftware heeft proberen te binden. Pogingen werden gedaan, maar ze hielden mij nooit lang vast. Door wat ik zag van hun nieuwste game, Elden Ring, werd ik deze keer toch zelf getriggerd om hem te starten.
De games zoals Dark Souls, Sekiro en Bloodborne (onder gamers ook bekend als ‘Souls-like’) staan bekend om hun pittige moeilijkheidsgraad, waardoor ze een vrij specifieke groep gamers aanspreken. Zelfs de kleinste vijand kan jou met een paar klappen dood hebben, waarna er met felrode koeienletters YOU DIED in het scherm staat en je bij het vorige checkpoint opnieuw begint.
Ik heb destijds de eerste Dark Souls geprobeerd, maar al snel weggelegd door de verouderde menu’s die mij toen niet trokken. Aardig wat jaren later op veler aandringen meerdere keren begonnen met Bloodborne en waar ik begin vorig jaar een flink stuk ben gekomen, dwaalde mijn interesse op den duur toch weer weg. En toen kwam de aankondiging van Elden Ring. Het beloofde voor de eerste keer een echt open wereld en deze fantasiesetting sprak mij meer aan dan de gotische horrorsetting van Bloodborne. Toen de reviews een paar weken geleden kwamen en er vergelijkingen werden gemaakt met The Legend of Zelda Breath of the Wild en dat deze toegankelijker dan ooit waren, kreeg ik toch de kriebels om toch ook deze game een kans te geven.
In plaats van een gebruikelijke review, neem ik jullie dan ook graag mee hoe mijn eerste stappen in Elden Ring als ware ‘Souls-noob’ zijn geweest.
Toegankelijker?
Met name het stukje dat het toegankelijker zou zijn, interesseerde mij enorm. Tijdens mijn Bloodborne-sessies ging ik ook regelmatig dood, maar pittig vond ik het niet per se. De momenten dat ik doodging, wíst ik dat het mijn eigen schuld was. Of ik was te gretig met aanvallen, of mijn eigen timing was slordig. Dat Elden Ring toegankelijker is voor nieuwe spelers; betekent in ieder geval NIET dat de game makkelijker is.
Een van de eerste vijanden die je (na een kleine basistutorial wat nieuw is) tegenkomt in de open wereld laat meteen zien dat je nog lang niet overal klaar voor bent. Deze ruiter wist mij iedere keer met twee rake klappen neer te krijgen. Zelfs nu ik 15 levels, een eigen paard en flink wat Strength-punten verder ben, is het heel wat als ik de beste man zijn health meter tot een kwart restant krijg. Toch weet ik zeker dat ik hem op den duur plat ga krijgen, want ik ben te koppig om mij te laten kennen.
Dit is meteen de eerste FromSoftware-game waarbij je – als je tegen een ‘muur’ aanloopt – ervoor kan kiezen om een andere kant op te lopen. In tegenstelling tot veel games tegenwoordig word je in Elden Ring niet aan het handje meegenomen in wat je moet doen. Je wordt gedropt in de open wereld en succes, veel plezier, we zien je aan het eind van de rit. Hoe je daar komt? Aan jou. “Natuurlijk is er een gouden pad, maar die vertellen we je lekker niet.”
De wereld zit vol met verschillende mini dungeons en zelfs sterke vijanden in de open vlaktes om jezelf sterker mee te maken, of om keihard voor weg te rennen omdat je daar nog mijlenver te zwak voor bent. Erg fijn, want dit was in vorige games niet op eenzelfde manier mogelijk, waardoor je eindbazen maar gewoon moest verslaan en de term “git gud” (wordt goed) al snel een meme werd.
Dung Eaters en Furled Fingers
Een ander stukje dat mijn interesse bij de aankondiging wist te wekken was het feit dat het verhaal mede geschreven zou zijn door niemand minder dan George R.R. Martin (schrijver Game of Thrones). Al snel na de release werd duidelijk dat hij slechts een paar speerpunten voor het verhaal had ingeleverd, waar hij zich ook aan restricties moest houden en dat zorgt ervoor dat ook het verhaal en met name de opbouw daarvan alsnog erg Souls-esque is. In de intro werd ik al geïntroduceerd aan personages met *ahum* bijzondere namen als The Loathsome Dung Eater en vraag mij vooral niet wat ik met de Silver-Pickled Fowl Foot en de Tarnished’s Furled Finger uit mijn inventory moet doen, want ik heb op het moment geen flauw idee.
Naast de bikkelharde gameplay, zijn het verhaal en de lore dus allemaal vrij vaag, waardoor ik na een paar uur naar collega Sander appte: “Ik ben er weer ingetrapt, dit is gewoon Dark Souls, maar dan open world.” Voor wat ik nu heb meegekregen is er een ring (die eigenlijk geen fysieke ring is voor om je vingers) die kapot is gegaan en een groep bad guys hebben de stukken daarvan gestolen. Jij moet als onsterfelijke ‘Tarnished’ die stukken bij elkaar vinden om de Elden Lord te worden. Waarom je dat wil zijn? Geen idee. Maar de mooi ontworpen wereld en interessante vijanden zorgen ervoor dat ik vooruitga.
Maar waar ik zelf vooralsnog vrij weinig meekrijg van het verhaal na de intro en de hoofdlijn, zijn er hele communities dit stukje bij beetje aan het uitvogelen zijn en al hun bevindingen graag delen.
Helpende community
Door verschillende tipvideo’s voor beginners had ik bij het opstarten al snel mijn keuze gemaakt dat ik voor een ‘Vagabond’ class zou gaan. De meest standaard keuze met een zwaard en een schild, zonder te veel poespas en magie etc. De openheid van het verhaal, de items, de vele mogelijkheden in het finetunen van jouw personage build en nu ook de wereld zorgen er meer dan in de vorige games voor dat er een grote community is. Een helpende en vooral vriendelijke community waar vrijwel iedereen verhalen wil delen van wat zij meemaken, maar vooral elkaar en nieuwkomers willen helpen.
De Discord waar ik nu in zit, wist mij bijvoorbeeld voor te bereiden op de eerste grote bossbattle die ik tegen zou komen; ene Margit. Door hen wist ik dat dit een pittig gevecht zou worden voor nieuwkomers. Ik had van tevoren mijn wapens geüpgraded, maakte gebruik van mijn ‘summon’ waarmee ik een groepje mensen met fakkels kon oproepen en ik rolde mij suf om Margits’ aanvallen te ontwijken en toch ging ik keer op keer dood. Ik stond dan ook op het punt terug de open wereld in te gaan om mijzelf verder te levelen, tot ik de tip kreeg van een lezer dat ik beter een ander summon kon gebruiken die ik had.
De daaropvolgende sessie ging Margit in één keer neer, wat na de veertien keer(!) doodgaan daarvoor, enorm bevredigend was en een adrenaline boost gaf om direct verder te gaan…om vervolgens genadeloos afgeslacht te worden door een simpel groepje adelaars.
Net als in vorige Soul-games zijn er overal boodschappen achtergelaten door andere spelers en zijn hun schimmen te zien op plekken waar ze dood zijn gegaan. Niet iedere boodschap is even handig en zetten je soms bewust op het verkeerde spoor, maar eerlijk gezegd zie ik hier tegelijkertijd ook de charme van. Alsof een vriend een gebbetje met je uithaalt. Terwijl jij na ‘zijn tip’ van een klif afspringt omdat daar een schat zou liggen, zit hij achter zijn vuist te lachen.
Als ik een ding heb geleerd tijdens mijn eerste tien uur, is dat er geen schaamte is in Elden Ring-dingetjes opzoeken en te overleggen met medespelers.
In haar greep
Elden Ring is zoals eerder gezegd nog steeds gewoon een Dark Souls-game en juist door de ‘fight, die, repeat’ gameplay en wel erg open structuur lang niet voor iedereen weggelegd. Toch is dit inderdaad de meest toegankelijke FromSoftware game die ik tot nu toe heb gespeeld en vooralsnog heb ik het gevoel dat ik het ga spelen tot de credits over het scherm rollen.
Het grappige aan mijn Elden Ring-avontuur tot nu toe is, dat ik oprecht niet weet of ik plezier heb tijdens het spelen. Maar tegelijkertijd kan ik zelfs op werk kan niet stoppen met nadenken over Elden Ring. Het heeft mij in haar greep en ik denk constant over wat ik tijdens die ene vorige ‘run’ fout deed en wat beter kon.
Ik heb mijn controller nu voor de zoveelste keer even weggelegd om te schrijven, maar deze pak ik over een paar uur waarschijnlijk alsnog weer op om op zoek te gaan naar de volgende baas…en daar hoogstwaarschijnlijk veertien keer achter elkaar dood te gaan.
Marc de Haas
