Syrische feestmuziek, smerige bassen, zwoele gitaarpop en hiphoplegendes. Tijdens het Expedition Festival was het allemaal te horen. Expedition doet niet aan hokjes, maar viert de muzikale diversiteit.
Voor deze editie was Expedition neergestreken in het Kralingse Bos in Rotterdam, een heerlijke plek met een strandje en uitzicht op het water. Verspreid over het terrein waren er 4 officiële podia en aantal plekken waar je van alles kon ontdekken. Een mooie plek om steeds terug te keren was, net als vorig jaar, de Biergarten van Warsteiner. Daar kun je genieten van goede biertjes en feesten op Camping Marbella. Vanuit een oude caravan klonken de lekkerste beats.
Dabke en techno
De eerste grote naam die we checken is Omar Souleyman. Als hij begint is het veld voor het hoofdpodium angstvallig leeg, maar de geniale mix van traditionele dabke en technobeats zorgen dat na een paar nummers het veld vol staat met dansende mensen. Mooi is het om te zien hoe iedereen op zijn eigen manier danst op deze bijzondere muziek.
Na wat omzwervingen langs foodtrucks en het podium Strandje komen we weer terecht bij de main stage waar het Duitse Roosevelt gaat spelen. In de opstelling lijkt het een rockband, maar in werkelijkheid is het heerlijk dansbare en zwoele gitaarpop. Jammer dat de zon zich steeds verder verstopt achter de wolken. Met warme zonnestralen erbij was dit perfect geweest.
Van de volgende grote naam op de Annabel-stage pakken we maar een stukje mee. We weten dat Weval geniale muziek maakt en dat je daar heerlijk op kunt dansen, maar we willen graag bij een ander podium zijn. Festivals bezoeken is keuzes maken. De eerste paar nummers die we horen van Weval zijn dik in orde, alleen is de podiumpresentatie wel wat saai. Een scherm met visuals was een aangename toevoeging geweest.
Loodzware bassen
Bij het kleine podium dat het Haagse PIP mag hosten, klinken nog de laatste platen van de DJ-set van Jameszoo. Daarna mag The Gaslamp Killer het stokje overnemen. Na een eerbetoon aan Prodigy van Mobb Deep gaat het direct helemaal los. De drumbreak uit In The Air Tonight is de aftrap van een set vol met loodzware bassen, verrassende platen en vrolijk geklets van de DJ. We horen dubstep, hiphop, grunge, Turkse psychedelica, punk en zelfs muziek uit de game The Legend of Zelda: A Link to the Past. The Gaslamp Killer is en blijft geniaal en stelt nooit teleur.
Voor de afsluiter van het festival heeft Expedition een mooie double bill in de aanbieding: Kelis en Busta Rhymes. Kelis trapt af. Zij brengt een energieke show met alle hits die je wilt horen. Door de jaren heeft heeft ze meerdere muzikale stijlen omarmd en deze brengt ze allemaal in een set met een mooie opbouw van soul, via R&B naar dance. Milkshake is een mash-up met Gravel Pit van de Wu-Tang Clan en Acapella zorgt voor een groot feest. Dat het inmiddels best hard is gaan regenen deert niemand.
Luie show
Busta Rhymes is zoals wel vaker fashionably late. Bijgestaan door zijn vaste maat Spliff Star vuurt hij vanaf de start de ene na de andere hit op het publiek af. Al valt daarbij wel snel op dat het optreden vol met flauwe trucjes zit die al snel gaan irriteren. Steeds onderbreekt hij het nummer voor een grapje, een macho-pose of stoere praatjes. Het haalt de vaart uit de show. Het is dat Busta Rhymes echt heel veel geniale klassiekers op zijn naam heeft staan anders was hij door het ijs gezakt met deze luie show.
Het feit dat je nummers als Woo Hah!! Got You All in Check, Break Ya Neck en Pass the Courvoisier, Part II live kunt horen, maken wel wat goed. Maar aan het einde van zijn optreden laat Busta zich nog even van zijn slechtste kant zien. Als iemand van de organisatie laat weten dat de set al 15 minuten geleden klaar had moeten zijn, begint de rapper hem uit te schelden, doet daarna arrogant nog 1 verse en smijt dan zijn microfoon weg. Ondanks een geniale catalogus lijkt Busta Rhymes nu vooral een arrogante en luie eikel te zijn geworden. Erg jammer.
