Het is ons ook een raadsel waarom de Braziliaanse oudgedienden Os Mutantes en lo-fi weirdo’s Ariel Pink’s Haunted Graffiti samen op tournee zijn. Dat neemt niet weg dat de Metro (pak ‘m beet de Melkweg van Chicago) op vrijdag nagenoeg vol zat om deze combinatie te bekijken.
Voorprogramma Diva moest vooral snel vergeten worden: haar basloopjes met gesamplede begeleiding hadden vooral te lijden onder haar onzuivere (eigenlijk valse) vocalen. Bij het opkomen van het Braziliaanse zevental Os Mutantes schoot de temperatuur echter omhoog. Het verhaal van Os Mutantes is heel bijzonder. Opgericht in de jaren zestig door de broers Arnaldo Baptista en Sergio Dias. De band was een van de grondleggers van het zogenaamde Tropicalia-genre: een kruising van Braziliaanse klanken, Engelse (vooral Beatles-) rock ’n roll en de Amerikaanse psychedelica uit het Hair-tijdperk. De band werd gedurende de militaire dictatuur in Brazilië gearresteerd, en is heeft enige jaren in ballingschap in Engeland door moeten brengen.
Hippie-vibe
Midden jaren zeventig hield de band ermee op, maar werd in de afgelopen twintig jaar steeds vaker als invloed genoemd. Onder meer Beck en Kurt Cobain prezen de band, en nadat David Byrne de band promootte via zijn Luaka Bop-label en Devandra Banhart de hele resterende band in het eerste reünie-optreden in 2006. Vanaf dat moment is de band vrijwel constant op tournee geweest. Jong Amerika heeft de band als “hip” bestempeld, met als gevolg een enthousiaste zaal met een erg jong publiek. De band weet daar wel raad mee: het spelplezier spatte van de (in kaftans gekleedde) band, en met hits als El Justiciero, rondspringende tempowisselingen en een onvervalste hippie-vibe was het kookpunt snel bereikt.
Hoofdact Ariel Pink’s Haunted Graffiti had het na dit feestje lastig om de aandacht erbij te houden. Waar de groep op plaat een heerlijk pop-gevoel aan een gedrogeerde lo-fi mentaliteit koppelt, is de band live een stuk minder spannend. Frontman Pink lijkt met zijn vlassige geblondeerde haar en rood-zwart gestreepte trui nog het meeste op Kurt Cobain. Zijn vocalen zitten echter vrijwel constant in het falsetto-bereik, en de begeleidende band met een bassist en twee toetsenisten/gitaristen spelen te strak om het geheel grungy te laten lijken. Eigenlijk is het optreden het best te beschrijven als mat, hetgeen ook bleek door een gestaag leegstromende zaal, met jong hip volk dat net had staan swingen op een 45 jaar oude band, en “the next big thing” links liet liggen.
Jacco Kuipers
