“This is a tall room. I’d love to take you higher, but all I’ll do is drag you down”. De Ierse singer-songwriter Damien Rice weet donders goed wat zijn kracht is: hartverscheurende ballades over liefdesverdriet, eenzaamheid en vervreemding.
In een uitverkocht Auditorium Theater in Chicago stond hij gisteravond moederziel alleen op het podium, met slechts een aantal lantaarns en een glas wijn. Geen band, geen piano. En dat was gezien zijn soms wat turbulente verleden met een liveband geen slecht idee.
Een kleine tien jaar geleden tourde Rice met een band. En het ging niet helemaal volgens plan: zijn muzikale partner Lisa Hannigan vertrok om aan haar solocarrière te werken, en met het wegvallen van hun dynamiek resulteerde een aantal van zijn shows in chaotische noise-uitbarstingen.
Lange afwezigheid
Dit keer was er geen dynamiek met andere bandleden. In plaats daarvan was er Rice, die opener My Favourite Faded Fantasy een octaaf lager inzette dan de studio-versie. Dat veroorzaakte wat rumoer: is hij goed bij stem? Gaat dit werken? Bij het tweede couplet was die zorg verdwenen: Rice bleek fantastisch bij stem, en zijn lange afwezigheid heeft zijn podiumpersoonlijkheid goed gedaan.
De opener was de aanloop naar een avond vol kippenvelmomenten. Van de woede in Rootless Tree en Elephant tot de dronkenmansbabbel van Cheers Darling tot het onversterkt gespeelde en gezongen Cannonball. Voor 9 Crimes werd de piano vervangen door akoestische gitaar, en werd de song uitgebreid met een coda van door Rice zelf gesamplede zang- en gitaarpartijen.
Zwartgallig wereldbeeld
Het resultaat was een ingetogen spektakel. Volcano resulteerde in een door het publiek gezongen canon, de muzikale begeleiding van het meesterlijke (en heel erg Ierse) Trusty and True werd teruggebracht tot slechts een harmonium. Tussendoor werd het publiek getrakteerd op het wel erg zwartgallige wereldbeeld van de heer Rice, met anekdotes over het genieten van de eerste teug zuurstof na jezelf net niet verdrinken in de badkuip, wat er gebeurt als je obsessie van de avond een vriend heeft, en hoeveel wijn een singer-songwriter verbruikt.
Zijn donkere gevoel voor humor ten spijt – Damien Rice live is (gelukkig) weer een fantastische ervaring. Met zijn door merg en been snijdende stem en zijn indrukwekkende gitaarspel wist hij makkelijk een enorme zaal te overwinnen. En het publiek ging wat bedrukter maar heel tevreden naar huis.