Sam Raimi is opgestaan uit de dood! De beste man was natuurlijk niet echt overleden, maar bestede het afgelopen decennium bijna al zijn tijd en talent aan de toch ietwat gezapige Spider-Man-reeks. De actie in dat drieluik (met een vierde op komst) was steeds van hoog niveau, maar we moesten het ook stellen met truttige, moralistische lesjes over heldendom en ander oubollig gezever.
Maar nu is Raimi teruggekeerd naar zijn eerste liefde: Drag Me To Hell is feitelijk een vierde Evil Dead film, de reeks waar Raimi ooit zijn naam mee vestigde. Vaste kracht Bruce Campbell, die in de eerste drie Evil Dead films de rol van Ash vervulde, is deze keer niet van de partij (zijn Oldsmobile Delta, de eerste auto van Raimi zelf, maakt traditiegetrouw wel een cameo). Maar verder is dit in alle opzichten een terugkeer naar de van-dik-hout-zaagt-men-planken-horror waar Raimi als geen ander raad mee weet.
De plot is oersimpel: bankmedewerker Christine (Alison Lohman, die er nog steeds uitziet als 13) weigert een oude zigeunervrouw een lening in de hoop een promotie te bemachtigen, en wordt vervolgens door de toverkol-met-rotte-tanden verdoemd: binnen drie dagen zal ze letterlijk de hel in gesleept worden. En Raimi zorgt er uiteraard voor dat die drie dagen alles behalve rustig verlopen.
Drag Me To Hell jakkert voort als een perfect getimede achtbaan: af een toe even een rustig stukje, maar dan komt de volgende intense sequentie er alweer aan en ben je geneigd om je armleuning vast te grijpen omdat je anders uit je stoel sodemietert. Met name een scène vroeg in de film, in een parkeergarage, is zenuwen slopen op hoog niveau, waarin Raimi laat zien dat hij de dynamiek van het genre nog steeds perfect beheerst.
Old-school
Dat Drag Me To Hell bedoeld is als terugkeer naar de old-school horrorfilm, is al duidelijk als het oude Universal-logo uit de jaren ’80 aan het begin in beeld verschijnt. En Raimi maakt deze belofte meer dan waar. Klein minpunt is wel dat deze old-school gedachte niet geheel consequent is doorgevoerd: Raimi maakt iets te vaak gebruik van digitale effecten, terwijl praktische, op de set gecreëerde FX meer op hun plaats zouden zijn. De computertrucs zijn te opvallend en halen je af en toe een beetje uit de film.
Maar in alle andere opzichten is de film een enorm succes; het zal moeilijk worden om dit jaar, naast de nieuwe Star Trek, een film te vinden die zo schaamteloos entertaint als Drag Me To Hell. Om duistere redenen heeft de film het in Amerika niet al te best gedaan aan de box-office. Dit zou te maken kunnen hebben met de PG-13 leeftijdskeuring aldaar, waardoor hardcore horrorfanaten de film links lieten liggen (PG-13, da’s voor watjes!) Horrorfans van Nederland, laat dat hier niet gebeuren! De film is gewoon voor 16 jaar en ouder en in geen enkel opzicht als ‘soft’ te bestempelen. Kom op mensen, op naar de hel!