Na een nacht slapen bleek een onvervalste hittegolf zich over Chicago te hebben uitgestrekt. Niet getreurd – dat maakte de moshpits alleen maar zweteriger voor de tweede dag van het punkspektakel HoZaC Blackout Festival.
De dag begon al om vijf uur met het lokale broer-zusduo White Mystery. Denk White Stripes, maar dan met knalrode krullen, een zangeres met een enorme strot en een enthousiast publiek. Na de openingsact liep de zaal alweer half leeg – de lokale “vriendjes” gingen verkoelen opzoeken, en zouden pas weer in groten getale die avond terug komen. Het kwartet Clevelandse Pleasure Leftists (waarvan de zangeres toegaf alleen naar Chicago te zijn gekomen om tegen NATO te demonstreren) vermaakte het zich wat herstellende publiek met rommelige punkpop en een stem die wat weg had van Sinead O’Connors lagere bereik. Een bijzondere combinatie, hetgeen we ook van haar outfit zouden kunnen zeggen.
Teledrome uit het Canadese Calgary was vervolgens hele andere koek: maar één gitaar. In plaats van snaarinstrumenten bracht dit kwartet een tweetal smerige synthesizers en abstracte teksten en zangpartijen met zich mee. Denk een kruising tussen Sex Pistols en Devo, en je komt een heel eind. Hoogtepunt (hetzelfde geldt overigens voor hun heerlijk puntige debuut-7″). Nadeel was de lengte van de songs: de tien nummers waren na welgeteld 18 minuten alweer voorbij.
Het publiek kon zich toen klaarmaken voor visuele cognitieve dissonantie. Het texaanse trio Fungi Girls had ten eerste geen vrouwelijke bandleden. Ten tweede speelde de bassist een Hofner Beatle-bas op een hoogte die bij Arctic Monkeys‘ Alex Turner niet zou misstaan. De zanger, een beer van zo’n twee meter en een kilo of 200, speelde ook nog eens op een zogenaamde short scale (of kinder-)gitaar, die haast verdween in zijn enorme handen. Dat maakte echter niet uit: de echo-rijke garage rock stuiterde enthousiast over het springende publiek, en leidde tot de eerste toegift van de dag.
De arrogante hardcore van Homostupids hebben wij links laten liggen om nog even ergens een hapje te eten, om op tijd terug te zijn voor Gentleman Jesse & His Men uit Atlanta. Bij dit vijftal werden de obligate Fenders vervangen door Rickenbackers, werd een orgeltje het podium opgehesen, en opeens waren we in Beatle-esque popsferen beland. Met vloeiend echoënde samenzang en dubbele gitaarsolo’s waren de ‘Men een beetje een vreemde eend in de bijt, maar wel een heel vrolijke. Leadzanger Jesse Smith kende echter zijn plaats: “What do you guys think about Redd Kross? I mean, what the fuck?”
Het was immers tijd voor de hoofdact van de zaterdagavond: Redd Kross, de legendarische pre-punk band uit Los Angeles. Opgericht eind jaren 70, heeft de band zich door een flinke lading bezettingswisselingen heen moeten worstelen (voormalig leden zijn uiteindelijk onder meer in Black Flag en de Circle Jerks terecht gekomen), waarna in 1981 hun full-length debuut Born Innocent hun reputatie voorgoed gevestigd was. Touren was lastig – de bandleden waren nog niet oud genoeg om te rijden, laat staan te drinken. In de Empty Bottle lieten de oudgedienden zich van hun meest enthousiaste kant zien: Born Innocent werd integraal gespeeld, evenals de eerdere Posh Boy EP. Het publiek beantwoordde dit zo mogelijk nog spontaner – lichten begaven het, en de in alle haast toegesnelde crew had haar handen vol aan de veel te grote mosh pit op het veel te kleine vloertje. Drijfnat maar voldaan gaven de gebroeders Steve en Jeff McDonald de zaal nog een Black Flag cover als toegift (“they ripped our members, we rip their songs”), waarna het tijd werd om naar huis te gaan en bij te slapen.
Dag 3 hebben we overgeslagen omdat headliner Roky Erickson op het laatste moment heeft afgezegd.
Jacco Kuipers
