Toen we eerder het laatste album van Black Lips bespraken, hadden we het over Mark Ronson die als producer het beest enigszins had getemd. Op vrijdag was dhr. Ronson echter in geen velden of wegen te bekennen (zijn Twitter-feed staat nog immer vol met rouwberichten over Amy Winehouse), en was er dus niemand om de mannen in toom te houden.
Black Lips is in Chicago ter ere van het jaarlijkse Lollapalooza-festival, hetgeen wij dit jaar links laten liggen: uitverkocht, en met Coldplay, Muse en Eminem als hoofdacts zijn de aftershows een stuk interessanter dan het eigenlijke evenement.
De avond werd geopend door de gruizige blues-rockers van Night Beats, een trio uit Seattle. Spelend op de apparatuur van Black Lips worstelden de mannen zich dapper door hun set, met daarin ruimte voor Bo Diddley-covers en een gastrol voor Cole Alexander en Ian Saint Pé Brown van de hoofdact zelf. Leuk bandje, maar de truc met het whammy-pedaal werd bij het tweede nummer al vervelend.
Een snelle soundcheck verder kon het viertal uit Atlanta zich klaarmaken voor hun eigen set. Aangevuld met een saxofonist voor opener Family Tree werd het normaal zo vredelievende zaaltje van de Empty Bottle een dampende moshpit. Dit optreden was het op een na laatste van hun tour, waarbij de band zich een hoop vrijheid liet voor ouder werk. Men is Arabia Mountain duidelijk een beetje zat, en speelde liever het punkier werk van voorgaande albums Good Bad Not Evil en 200 Million Thousand. Het stagedivende en crowdsurfende publiek vond het prachtig, het personeel van de Bottle had haar handen vol aan de boel in bedwang houden. Wij waren iets minder enthousiast: de subtiele juweeltjes van Arabia Mountain werden hetzij niet gespeeld, hetzij in een ranzige punk-uitvoering gedaan; het geluid was heel matig, en de band liet zich al het bier en de whiskey op het podium iets te goed smaken.
Maar laten we er niet te moeilijk over doen: shows van Black Lips zijn wel eens een stuk slechter afgelopen, toegift Bow Down and Die doet het live nog altijd prima, de zaal ging los en voor $15 was dit geen slechte deal. Laten we het er maar op houden dat Mark Ronson een rustgevende uitwerking op de mannen van Black Lips had. Of dat hij net zo’n tiran was als Phil Spector in betere tijden. Het volgende album zal het leren.