Recensie: Mark Sultan / Outer Minds / Magic Milk

mark sultan
mark sultan

We hebben het hier al eerder gehad over de Live at the Empty Bottle serie. De concertzaal is een samenwerkingsverband aangegaan met lokale producer / muzikant Shimby McCreery om optredens in de legendarische zaal op te nemen, af te mixen en gratis op Internet te plaatsen.

Deze actie heeft tot commerciële belangstelling geleid, hetgeen uiteindelijk resulteerde in het album Shimby Presents: Live at the Empty Bottle (verkrijgbaar bij het HoZaC label, of via de website van Empty Bottle zelf). Gisteravond was in diezelfde zaal de release party van het live-album, met daarop onder meer Best Coast, Black Lips, Davila 666 en Ty Segall.

Line-up

Voor de line-up waren bands geselecteerd die hetzij al door McCreery waren opgenomen (Outer Minds), hetzij bands die goed in het straatje van vuige indie en garage rock passen. Lokale openingsact Magic Milk liet er geen twijfel over bestaan dat het trio attitude belangrijker vindt dan strak gespeelde liedjes. In een berg van reverb scheurde men in hun laatste optreden in de huidige opstelling (“I’m going to join a band called Metallica” aldus de in string geklede zanger / gitarist) door een repertoire heen dat ergens in de jaren 60 niet had misstaan: eenvoudige maar effectieve melodieën, met breeduit aangeslagen gitaren en rommelende baslijnen. Grappig.

outer minds
outer minds

Ook Outer Minds hebben we al eerder besproken. De eveneens uit Chicago afkomstige band heeft haar sound ook in de jaren 60 gevonden, maar gaat meer naar de psychedelica van het einde van dat decennium. Met twaalfsnarige elektrische gitaar, Farfisa-orgel en twee harmonieuze achtergrondzangeressen is het geluid van de band een stuk rijker dan wat je normaal gesproken in het indie rock hoekje denkt te kunnen vinden. Tel daarbij een charismatische podiumpresentatie, en je hebt hier een band die het makkelijk op een groter podium zou moeten gaan redden. En dat gebeurt ook: in juli staat het vijftal op het Pitchfork festival.

De afsluiter betrof garage rock “royalty”: Mark Sultan. Deze Canadees genoot al enige lokale faam in diverse punkbands, maar zijn wat grotere doorbraak was in The King Khan & BBQ Show, samen met voormalig bandgenoot King Khan. Live is Sultan een man van het minimalisme: hij treedt alleen op, met twee versterkers (een gitaarversterker en basversterker), een tamboerijn om zijn linkerbeen, en een basdrum voor de rechter en snare drum voor de linkervoet. Met dit kale geluid heeft hij alle vrijheid om liedjes naar zijn hand te zetten, zonder zich zorgen te hoeven maken of bandleden hem wel bij kunnen houden. En dat was te merken: tempowisselingen waren gemeengoed, waarbij het niet duidelijk was of deze opzettelijk of per ongeluk waren. Liedjes werden aan een stuk doorgespeeld, ongeacht eventuele toonsoortwisselingen. Het publiek vond het prachtig, en Sultan ook. De sfeer sloeg echter resoluut om toen Sultan halverwege het optreden geraakt werd door een bierblikje dat vanuit het publiek naar het podium werd gegooid. Dat resulteerde in een scheldpartij en de uitdaging voor de dader om het podium op te komen. Toen die niet verscheen (de bassist van Outer Minds nam de schuld onterecht op zich), was de lol er voor Sultan vanaf. Hij speelde machinaal door de rest van zijn set, waarbij de pauzes tussen de nummers door vol met scheldkannonades naar Chicago in het algemeen en het publiek in het bijzonder zaten. Geen toegift, een set van nog geen drie kwartier, en toen wilde hij alleen maar WEG.

En dat was jammer, want Mark Sultan is live zeker een ervaring. Hij toert al jaren over de hele wereld, dus hou in de gaten of je zijn naam, King Khan & BBQ dan wel de Almighty Defenders (King Khan, Sultan en The Black Lips) ergens aangekondigd ziet staan. Wat je ziet zal in ieder geval nooit vervelen.

Jacco Kuipers