De verhaallijnen van dag 2 op Lollapalooza: Soul en R&B zijn terug op het programma, en het kan raar stormen in Amerika.
Voor wat betreft de soul en R&B – vandaag speelden drie acts die ieder op een andere manier invulling aan het genre geven. Opener JC Brooks & The Uptown Sound ging duidelijk de James Brown-kant op. Aankondiging voor de zanger het podium opkwam, nonstop hoog tempo, dans-intermezzo’s en ellenlange gesproken intro’s. Dit alles loepzuiver uitgevoerd door gek genoeg de enige band uit Chicago op dit festival. Kom op organisatie, er moet meer te vinden zijn in de creatieve broedplaats Chicago.
Later op de middag ging Aloe Blacc meer richting jaren ’70 Marvin Gaye. Het tempo iets lager, de songs iets intelligenter gestructureerd (met dank aan zijn laatste album Good Things), en met het verzoek om een “dance line” à la Soul Train in te richten. Hetgeen dan ook gebeurde. Het veld dat gisteren bij The Afghan Wigs en The Shins nog zo leeg was, stroomde nu vol. Een dampende set werd afgerond met een 20 minuten durende versie van I Need A Dollar. Call & response, danspasjes en vlotte babbels: Meneer Blacc weet hoe hij een publiek om zijn vinger moet winden. Indrukwekkend.
Heel veel later was daar als afsluiter het nieuwe gezicht van de R&B: Frank Ocean. Recentelijk in het nieuws gekomen voor zowel zijn fantastische debuutalbum channel ORANGE, en om zijn bekentenissen over biseksualiteit (hetgeen gezien zijn deelname in de nogal homofobe rapcrew OFWGKTA). Critici buitelden over elkaar heen om de nieuwe R&B als muziek met een boodschap te identificeren, en terwijl de Red Hot Chili Peppers op het hoofdpodium aan de slag gingen, moest Ocean zich voor het eerst solo voor een groot publiek bewijzen. Met een minimale soundcheck en evenzo minimale omlijsting bleek Ocean een begenadigd zanger en innemende podiumpersoonlijkheid te zijn. Hoogtepunt was ongetwijfeld single Thinkin Bout You, met z’n op twee gedachten hinkende teksten en aan Massive Attack herinnerende zompige muzikale omlijsting. Het publiek at uit Ocean’s hand. Ieder woord werd meegezongen. De zijkant van het podium was een “who’s who” van andere muzikanten die eerder op de dag opgetreden hebben (wij herkenden zanger Kele van Bloc Party en The Tallest Man on Earth). Voor het eerst sinds D’Angelo is er weer buzz rondom een nieuwe manier van R&B muziek maken. Ocean heeft het ruwe talent om dit waar te maken. Het is te hopen dat hij niet wordt weggepolijst door een overenthousiast platenlabel.
Dan was daar ook nog het andere verhaal. Tussen de R&B door waren daar wat mindere goden: het gek genoeg als een combinatie van Death From Above 1979 en Wheatus klinkende JEFF the Brotherhood, de bailar-house van Bear in Heaven en de Chileense helden van Los Jaivas (bonuspunten voor een half dozijn instrumenten dat ik nog nooit gezien of gehoord heb). Toen Neon Indian aan het spelen was, en het publiek op Chairlift stond te wachten, gonsde het gerucht opeens over het festivalterrein: er zou een zware onweersstorm aankomen. En ja hoor: apparatuur werd afgeschermd, optredens afgekapt, en de 90.000 bezoekers werd gemeld dat het festivalterrein geëvacueerd zou gaan worden. Enigszins verbaasd begaf het publiek zich de stad of één van de schuilkelders in. Na een inderdaad heftige storm kon het festival pas om 6 uur weer beginnen. Een paar bands werden ingekort (Neon Indian), een paar speelde helemaal niet meer (Temper Trap, Alabama Shakes, Chairlift), en de rest begon een uur later.
The Tallest Man On Earth, een volledig solo optredende singer-songwriter, had de eer om het spits af te bijten voor het dolenthousiaste (en goed dronken) publiek. Dit deed hij vaardig, gesterkt door publiekslievelingen als The Gardener en 1904. Inmiddels was het water van de hoofdpodia afgeschept en kon het Schotse viertal Franz Ferdinand aan de slag met een Greatest Hits-set. Leuk, maar met het wegvallen van de door de regen getroffen videoschermen werd het allemaal wel erg karig.
Dus op weg naar Bloc Party, onderweg onder de indruk rakend van de enorme meute die naar Calvin Harris ging. Bloc Party speelde dit keer op een kleiner podium na een zwak optreden 4 jaar geleden, en na een periode van minder commercieel succes. De mannen wisten blijkbaar dat ze zichzelf weer moesten bewijzen, want de set was energiek, strak, en vol vuur gepresenteerd met vele verzoeken aan het publiek om vooral niet in te houden. Geleidelijk aan werd de locatie van dit optreden een probleem: het podium, aan de achterkant van het veld waar de Chili Peppers zouden beginnen, stond in de weg van de doorstroom naar het hoofdpodium, hetgeen een groot gedeelte van het publiek letterlijk wegsleurde. Desalniettemin een sterk optreden, waarmee de band enigszins wraak kon nemen voor “the bust” (aldus de drummer) van een paar jaar geleden.
Dus met een verstoring van het programma eindigde dag twee toch op een positieve noot: R&B is niet dood. Frank Ocean heeft toekomst. En wij ook – morgen verder met de derde en laatste dag.
Jacco Kuipers
Foto’s van Lollapalooza kun je bekijken op onze Facebookpagina.
Hier staat het verslag van dag 1 van Lollapalooza 2012.