Drie jaar na de release van Metro 2033 komt developer 4A Games met een sequel op voorgenoemde game. Het eerste deel van de serie werd ondanks een ijzersterk en duister verhaal getergd door aardig wat bugs en glitches. Is het 4A Games gelukt om met Metro: Last Light, de foutjes weg te werken en het verhaal te behouden?
Verhaal
De Metro games spelen zich af in een post-apocalyptisch Moskou. Na een derde wereldoorlog en meerdere nucleaire bombardementen is de buitenwereld onbewoonbaar geworden en heeft de overlevende bevolking zich teruggetrokken in de metro stelsels. In de ondergrondse proberen een aantal groeperingen de volledige macht te krijgen. De Reds, Hanza, het Reich en de Rangers zijn in een onderlinge strijd verwikkeld. Maar deze groeperingen zijn niet de enige problemen. Door de radioactiviteit zijn meerdere diersoorten gemuteerd tot gevaarlijke monsters en jagen zij nu op de oppervlakte en in de metrostelsels. Ook zijn er nog de mysterieuze wezens genaamd Dark Ones.
Het volgende stuk bevat spoilers over het einde van ‘Metro 2033’
Hoofdpersoon Artyom heeft moeite met de keuzes die hij aan het einde van de eerste game heeft gemaakt. Door middel van raketten heeft hij de gehele Dark One populatie uitgeroeid. Metro 2033 had twee verschillende eindes, 4A Games heeft bij Last Light om het ‘slechte’ einde aan te houden.
Artyom begint te twijfelen of hij hier wel goed aan heeft gedaan, misschien waren zij zo slecht nog niet en hadden zij andere bedoelingen. Al snel krijgt hij bericht dat er nog een Dark One is gespot. Omdat hij een speciale connectie met de wezens heeft en met ze kan communiceren, wordt Artyom er op uitgestuurd om het wezentje te vermoorden. Dit zit hem vanaf het begin al niet lekker en hij twijfelt dan ook aan wat hij moet doen. Voeg daar ook nog eens een complot aan toe waarin alle grote strijdmachten de laatste grote basis willen veroveren en je hebt een verhaal dat boeiend genoeg is om je aandacht vast te houden.
Althans, dat is de bedoeling. Ik heb zelf de eerste Metro game niet uitgespeeld en kwam met moeite in het verhaal. Om je volledig te verdiepen in de omgeving, de verschillende facties en de achtergronden daarvan, is het spelen van de vorige game wel aan te raden. Betekend dit dat de game zonder voorkennis niet te spelen is? Absoluut niet, gaandeweg wordt alles vanzelf duidelijk gemaakt aan je en in meerdere cutscenes wordt het achtergrondverhaal ook uitgelegd.
Twee soorten gameplay
Metro: Last Light bevat twee soorten schiet-gameplay. In de metrostelsels is het vaak donker en speelt stealth een grote rol. Het is zelfs mogelijk om de game uit te spelen, zonder ook maar een menselijke kill te hebben gemaakt (op een enkele verplichte kill na). Artyom maakt tijdens het sluipen gebruik van de schaduwen om zich heen en mochten het gebied te verlicht zijn, kan hij de lampen uitschakelen of kapot schieten. Door middel van een handig horloge, dat constant in beeld is, krijg je te zien of je ‘onzichtbaar’ bent of niet. Een groot nadeel aan het stealth systeem komt dan kijken bij de AI van de vijanden. Zodra het horloge aangeeft dat je onzichtbaar bent, ben je dit ook echt. Zelfs als je naast een vijand staat te springen zal hij je niet doorhebben.
Stealth is niet de enige manier om het spel te spelen. Gamers die het niet op sluipen hebben kunnen ook al ‘guns-blazing’ het spel doorlopen. Toch is dit niet de slimste manier. Munitie is namelijk schaars, vooral op de zwaarste moeilijkheidsgraad. Mochten je kogels opraken kun je nog overschakelen naar een zwaarder munitie kaliber maar in de wereld van Metro: Last Light zijn deze kogels ook je geld. Op deze momenten ben je letterlijk met geld aan het schieten.
Waar je in de metrostelsels beter sluipend te werk kan gaan, is dit op de oppervlakte weer anders. Boven de grond kom je namelijk geen mensen tegen, maar bloeddorstige mutanten die je om de geringste misstap al een kopje kleiner willen maken. Hier heb je weinig tot niets aan stealth en ben je meer afhankelijk van de verschillende schietijzers die je bij je draagt. Hier komt ook een ander groot element van de Metro serie kijken: verse zuurstof. Door de grote radioactiviteit in de buitenlucht moet je om te overleven een gasmasker dragen. Op je horloge staat een handige timer, wanneer de tijd verstreken is wordt het tijd om een nieuw filter op je masker te draaien. Heb je deze niet meer, dan stik je langzaam door de vervuilde lucht. Gelukkig zijn nieuwe filters gemakkelijk van slachtoffers af te trekken en zijn ze op meerdere plekken te vinden. Last Light is een lineaire game, je volgt één vastgelegd pad en triggered daarin de evenementen. Toch is er in de game genoeg ruimte om soms van je pad af te wijken. Dit levert je bijvoorbeeld extra munitie, luchtfilters of verborgen dagboeken op.
Metro Last Light is een first person shooter. Toch valt de game niet te plaatsen in de categorie ‘Call of Duty-Shooter’. Als je het met een shooter wilt vergelijken is de Bioshock-serie de eerste die in mij opkomt. De game wilt je namelijk volledig onderdompelen in de sfeer van de verschillende nederzettingen. In alle gebieden is dan ook genoeg te zien en te horen. Zo kun je in één van de ‘stations’ namelijk een drankje doen, genieten van een volledige theatervoorstelling. Het oog voor detail van 4A Games is erg indrukwekkend. Leuk extraatje: De game kan gespeeld worden met Russische audio. Dit maakt de Oostblok-sfeer van Last Light helemaal af!
Wapens
De wapens in Metro Last Light zijn fictief. Althans bijna fictief, want ze lijken allemaal gebaseerd te zijn op bestaande wapens. Ieder wapen dat je koopt of in de wereld tegenkomt is te upgraden met een aantal uitbreidingen. Denk hierbij aan onder andere een nieuwe scope, geluidsdemper of een grote munitieclip. Deze upgrades en munitie zijn te kopen in kleine winkeltjes die je in de verschillende nederzettingen tegenkomt. Speciale zwaardere kogels waardoor monsters en mensen sneller neergaan. Het nadeel van het gebruik maken hiervan is dat deze kogels ook je geld zijn.
Grafisch
Last Light is een mooie game geworden. Felle kleuren zijn amper terug te vinden in de game, maar dat is precies de bedoeling. Het kleurenpallet dat is gebruikt past perfect in deze game. De metrostelsels zijn duister en grauw, terwijl de buitenomgevingen ook een sober gevoel geven aan de speler. Aan alles in het spel is het duidelijk dat je in een Russische omgeving speelt.
Vergeleken met andere console shooters staat Last Light niet bovenaan. Het is zeker een mooie game, maar textures komen soms wat later in beeld en het kan voorkomen dat je dwars door spelers heenloopt. Op de pc is dit een heel ander verhaal. Als je een goed draaiende pc hebt, krijg je een erg goed uitziende game voorgeschoteld. Wel zitten de late textures en andere kleine bugs ook in deze versie, maar in mindere getalen. 4A Games heeft geprobeerd de bug-problemen uit Metro 2033 te verhelpen. Hier zijn ze deels in geslaagd. Er zijn een stuk minder bugs en glitches dan in het eerste deel, toch zijn er nog een aantal te vinden.
Conclusie
Metro Last Light is een goede game geworden. Het heeft voor bekenden van het eerste deel weer een spannend verhaal en voor nieuwkomers is het verhaal, na een stroef begin, goed te volgen. Liefhebbers van de Bioshock-games zullen deze game ook zeker kunnen waarderen om het ontdekkingsaspect. Dat de AI van de menselijke tegenstanders niet bijster intelligent is en er hier en daar nog wat grafische bugs in zitten mag de pret niet bederven.
Metro: Last Light is nu verkrijgbaar voor de PC, Playstation 3 en Xbox 360. Voor deze recensie is de Xbox 360 versie gebruikt.
Marc de Haas